در كتاب حدود و ديات آمده است كه اگر مجرى حد يا تعزير در اجراى آن خطا كند و بيش از اندازه اجرا نمايد؛ خواه موجب مرگ محكوم شود يا نه در هر صورت بايد جبران گردد. اين مسأله با مسأله ديگرى كه در آن كتاب مطرح شده كه هرگاه حد و تعزير كاملًا به اندازه و بدون افراط و خطا انجام گيرد ولى سبب مرگ محكوم شود آيا بيت‌المال يا مجرى حد و تعزير، ضامن است يا نه؟

ارتباطى ندارد، هرچند در آن مسأله، معروف عدم ضمان است؛ اما آن حكم نيز خالى از اشكال نيست و آنچه در بعضى از شروح ديده مى‌شود كه اين دو مسأله را با هم خلط كرده‌اند صحيح نيست و كلام امام عليه السلام ارتباطى با مسأله دوم ندارد.

نكته اهمّيّت گناه قتل نفس در اسلام‌

در آيات قرآن مجيد و روايات اسلامى تعبيراتى درباره ريختن خون بى‌گناهان آمده كه شبيه آن در هيچ موضوع ديگرى ديده نمى‌شود:

از جمله در آيه 32 سوره مائده آمده است: « «مِنْ أَجْلِ ذلِكَ كَتَبْنا عَلى‌ بَنِى إِسْرائيلَ أَنَّهُ مَنْ قَتَلَ نَفْساً بِغَيْرِ نَفْسٍ أَوْ فَسادٍ فِي الْأَرْضِ فَكَأَنَّما قَتَلَ النَّاسَ جَميعاً»؛ به همين جهت بر بنى‌اسرائيل مقرر داشتيم كه هر كس، انسانى را بدون ارتكاب قتل يا فساد در روى زمين بكشد، چنان است كه گويى همه انسان‌ها را كشته است».

در آيه 93 سوره نساء آمده است: « «وَمَنْ يَقْتُلْ مُؤْمِناً مُتَعَمِّداً فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ خالِداً فيها وَغَضِبَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَلَعَنَهُ وَأَعَدَّ لَهُ عَذاباً عَظيماً»؛ هركس فرد با ايمانى را از روى عمد به قتل برساند مجازات او دوزخ است در حالى كه جاودانه در آن خواهد بود و خداوند بر او غضب مى‌كند و او را از رحمتش دور مى‌سازد و مجازات بزرگى براى او آماده ساخته است».