عدالت و وفاى به عهد شرايع دين است». [1]

آن‌گاه امام عليه السلام در ادامه همين سخن، با دو بيان ديگر، شديداً از پيمان‌شكنى نهى مى‌كند. نخست مى‌فرمايد: «بنابراين هرگز پيمان‌شكنى نكن و در عهد و پيمان خود خيانت روا مدار و دشمنت را فريب نده، زيرا هيچ كس جز شخص جاهل و شقى (چنين) گستاخى را در برابر خداوند روا نمى‌دارد»؛

(فَلَا تَغْدِرَنَّ بِذِمَّتِكَ، وَلَا تَخِيسَنَ‌ [2] بِعَهْدِكَ، وَلَا تَخْتِلَنَ‌ [3] عَدُوَّكَ، فَإِنَّهُ لَايَجْتَرِئُ عَلَى اللَّهِ إِلَّا

جَاهِلٌ شَقِيٌّ)

. اشاره به اينكه پيمان‌شكنى و خيانت در عهد و فريب دادن دشمن از اين طريق نوعى دشمنى با خداست، زيرا او دستور فراوان بر وفاى به عهد و ترك غدر و مكر داده است و مخالفت با آن يا از سر جهل است و يا از روى شقاوت (در فرض آگاهى) از اينجا روشن مى‌شود كه اسلام تا چه حد براى وفادارى به عهد و پيمان‌ها اهمّيّت قائل شده و آن را به عنوان يك ارزش انسانى والا واجب و لازم شمرده است.

در تعبير دوم مى‌فرمايد: «خداوند عهد و پيمانى را كه با نام او منعقد مى‌شود به رحمت خود مايه آسايش بندگان و حريم امنى براى آنها قرار داده تا به آن پناه برند و براى انجام كارهاى خود در كنار آن بهره بگيرند، لذا نه فساد، نه تدليس و نه خدعه و نيرنگ در عهد و پيمان روا نيست»؛

(وَقَدْ جَعَلَ اللَّهُ عَهْدَهُ وَذِمَّتَهُ أَمْناً أَفْضَاهُ‌ [4] بَيْنَ الْعِبَادِ بِرَحْمَتِهِ، وَحَرِيماً يَسْكُنُونَ إِلَى مَنَعَتِهِ‌ [5]، وَيَسْتَفِيضُونَ إِلَى جِوَارِهِ،

[1]. بحارالانوار، ج 72، ص 26، ح 10

[2]. «لاتَخيسَنَّ» از ريشه «خَيْس» بر وزن «خير» به معناى فاسد شدن و متعفن گرديدن گرفته شده سپس به‌معناى خيانت و نقض عهد به‌كار رفته است‌

[3]. «لا تَخْتِلَنَّ» از ريشه «خَتْل» بر وزن «قتل» به معناى خدعه و نيرنگ غافلگيرانه است‌

[4]. «افْضا» از ريشه «افضاء» به معناى توسعه دادن و از ريشه «فضا» گرفته شده و گاه به معناى گستردن‌و منتشر ساختن نيز به‌كار مى‌رود و در جمله بالا همين معنا اراده شده است‌

[5]. «مَنَعَة» به معناى قوت و قدرتى است كه انسان را در مقابل دشمن يا حوادث ناگوار حفظ مى‌كند