بخش اوّل‌

مِنْ عَبْدِاللَّهِ عَلِيٍّ أَمِيرِالْمُؤْمِنِينَ، إِلَى‌ الْقَوْمِ الَّذِينَ غَضِبُوا للَّهِ حِينَ عُصِيَ فِي أَرْضِهِ، وَذُهِبَ بِحَقِّهِ، فَضَرَبَ الْجَوْرُ سُرَادِقَهُ عَلَى‌ الْبَرِّ وَالْفَاجِرِ، وَالْمُقِيمِ الظَّاعِنِ، فَلَا مَعْرُوفٌ يُسْتَرَاحُ إِلَيْهِ، وَلَا مُنْكَرٌ يُتَنَاهَى عَنْهُ.

ترجمه‌

اين نامه از بنده خدا على امير مؤمنان به سوى مردمى است كه براى خدا خشمگين شدند در آن هنگام كه در زمينش عصيان شده و حق او از بين رفته بود، در آن هنگام كه جور و ستم خيمه خود را بر سر نيكوكار و بدكار و حاضر و مسافر زده بود، زمانى كه نه معروف و نيكى وجود داشت كه انسان در كنارش احساس آرامش كند و نه از منكر و زشتى‌ها اجتناب مى‌شد (تا مشمول لطف خدا گردد).

شرح و تفسير مصريان فداكار

امام عليه السلام در آغاز نامه- چنان كه اشاره شد- توصيف بليغى از مردم مصر مى‌كند و مى‌فرمايد: «اين نامه از بنده خدا على امير مؤمنان به سوى مردمى است كه براى خدا خشمگين شدند در آن هنگام كه در زمينش عصيان شده و حق او از بين رفته بود، در آن هنگام كه جور و ستم خيمه خود را بر سر نيكوكار و بدكار و حاضر و مسافر زده بود، زمانى كه نه معروف و نيكى وجود داشت كه انسان در كنارش احساس آرامش كند و نه از منكر و زشتى‌ها اجتناب مى‌شد (تا مشمول لطف‌