يكى از شعراى فارسى زبان دو شعر بالا را به اين صورت سروده است:

در اينكه اين شعر از كيست اختلاف نظر است؛ ابن ابى الحديد در شرح خود مى‌گويد آن را به عباس بن مرداس سلمى نسبت داده‌اند؛ ولى اظهار مى‌دارد كه من آن را در ديوان او نديدم.

مرحوم تسترى در شرح نهج‌البلاغه‌ خود مى‌گويد: اين دو بيت از صخر عمرو سلمى است و جريان چنين بود كه بعضى از دشمنانش با نيزه به پهلوى او زدند.

او يك سال در بستر خوابيده بود و محل زخم عفونت كرده بود و به صورت لخته بزرگى روى زخم آشكار شده بود آن را با كاردى بريدند شايد بهبودى يابد.

شنيد خواهرش درباره صبر او سخن مى‌گويد او در پاسخ خواهرش اين دو بيت و اشعار ديگرى را سرود. [1]

[1]. شرح نهج‌البلاغه علّامه تسترى، ج 7، ص 502.