وَجِمَاحَهُمْ‌ [1] فِي التِّيهِ، فَإِنَّهُمْ قَدْ أَجْمَعُوا عَلَى‌ حَرْبِي كَإِجْمَاعِهِمْ عَلَى‌ حَرْبِ رَسُولِ‌

اللَّهِ صلى الله عليه و آله قَبْلِي).

سپس مى‌افزايد: «خدا قريش را به كيفر اعمالشان برساند آنها پيوند خويشاوندى را با من بريدند و خلافت فرزند مادرم (پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله) را از من سلب كردند»؛

(فَجَزَتْ قُرَيْشاً عَنِّي الْجَوَازِي! فَقَدْ قَطَعُوا رَحِمِي، وَسَلَبُونِي سُلْطَانَ ابْنِ أُمِّي).

جمله‌

«فَجَزَتْ قُرَيْشاً عَنِّي الْجَوَازِي»

با توجّه به اينكه «جوازى» جمع جازية به معناى جزا و مكافات عمل است، مفهومش اين است كه مكافات اعمال قريش دامان آنها را بگيرد و گرفتار عواقب سوء اعمال خويش بشوند و اين در واقع نفرينى است براى آنها كه نه حق خويشاوندى را رعايت كردند و نه اجازه دادند امام عليه السلام به خلافتى كه خدا براى او مقرر داشته بود و پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله بر آن تأكيد فرموده بود و ضامن سعادت دين و دنياى مسلمانان بود برسد.

آرى آنها در عصر پيامبر صلى الله عليه و آله سرسخت‌ترين دشمنان آن حضرت بودند و آتش تمام جنگ‌هاى ضد اسلام به وسيله قريش و رؤساى آنها برافروخته شد و آخرين گروهى بودند كه در برابر پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله تسليم شدند و به او ايمان آوردند، در حالى كه ايمان بسيارى از آنها صورى بود نه واقعى.

بعد از رسول خدا صلى الله عليه و آله با خليفه و جانشين او امير مؤمنان على عليه السلام نيز همان رفتار را كردند، بلكه بر اثر انگيزه انتقام‌جويى شدت عمل بيشترى به خرج دادند.

در حديثى از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم كه روزى به على عليه السلام خطاب كرد در حالى كه گريان بود و اشك مى‌ريخت و فرمود:

«ضَغَائِنُ فِي صُدُورِ أَقْوَامٍ لَا يُبْدُونَهَا لَكَ إِلَّا مِنْ بَعْدِي؛

براى اين گريه مى‌كنم كه كينه‌هايى در سينه‌هاى گروهى‌

[1]. «جماح» به معناى سركشى كردن است و «جموح» بر وزن «قبول» در اصل به معناى حيوان چموش است‌سپس به انسان‌هاى سركش و حتى حوادث و برنامه‌هايى كه در اختيار انسان نيست اطلاق شده است.