جالب توجّه است نويسنده‌ مصادر نهج‌البلاغه‌ پس از ذكر اين نامه (نامه عقيل) مى‌نويسد: با توجّه به اينكه حمله ضحاك در اواخر عمر على عليه السلام واقع شده و عقيل چنين نامه‌اى حاكى از محبّت شديد و تسليم فرمان على عليه السلام به برادرش نوشته، پس آنچه بعضى مى‌گويند كه عقيل سرانجام برادرش امير مؤمنان عليه السلام را رها كرد و به معاويه پيوست، دروغى بيش نيست.

اين نامه به چند نكته اشاره دارد:

1. حمله جمعى از طرفداران معاويه به اطراف كوفه و برخورد شديد سپاهيان امام عليه السلام با او كه منجر به شكست سخت آنها شد.

2. شكايت امام عليه السلام از قريش و اينكه آنها همان‌گونه كه بر ضد رسول خدا صلى الله عليه و آله با يكديگر متحد شدند، بر ضد امام عليه السلام نيز متّفق گشتند.

3. نظر امام عليه السلام در مورد كسانى كه بيعت با آن حضرت را شكستند و به دشمن پيوستند و اينكه پيكار با آنها لازم است تا به سوى حق بازگردند.

4. يادآورى اين نكته كه اقبال و ادبار افراد در روح او اثر نمى‌گذارد و همچنان محكم و استوار در مقابل دشمن ايستاده و خم به ابرو نمى‌آورد.