معناى اين سخن آن نيست كه مانند زمان ما رسيدگى به پرونده‌ها را هر روز به بهانه‌اى به تأخير بيندازند و گاهى فيصله يك نزاع سال‌ها به تأخير بيفتد.

مخصوصاً اگر پاى وكلاى پشت هم انداز در ميان باشد كه گاه با يك بهانه كوچك رسيدگى به پرونده‌اى را چند ماه به عقب مى‌اندازند.

11. «كسى كه به هنگام آشكار شدن حق در انشاى حكم از همه قاطع‌تر باشد»؛

(وَأَصْرَمَهُمْ‌ [1] عِنْدَ اتِّضَاحِ الْحُكْمِ).

اشاره به اينكه محتاط بودن قاضى و شكيبا بودن در برابر طرفين دعوا و جستجوى حدّاكثرى ادله به اين معنا نيست كه در مقام انشاى حكم گرفتار وسواس شود و با روشن شدن حق در انشاى حكم امروز و فردا كند، بلكه بايد مانند شمشيرى برنده نزاع را با انشاى حكم قاطع پايان دهد و به پيامدها و آثار متعاقب آن نينديشد، چرا كه معمولًا انشاى حكم به نفع يكى از دو طرف دعوا موجب ناراحتى طرف مقابل و حاميان و دوستان و گاه طايفه و قبيله او مى‌شود و اين لازمه طبعيت قضاوت است و آن كس كه در اين امور مى‌انديشد و مى‌خواهد احتياط كند نبايد بر مسند قضا بنشيند.

12. امام عليه السلام در آخرين وصف از اوصاف قاضى شايسته و لايق مى‌فرمايد:

«از كسانى كه ستايش فراوان، او را مغرور نسازد (و فريب ندهد) و مدح و ثناى بسيار او را به ثنا خوان و مدح كننده متمايل نكند»؛

(مِمَّنْ لَايَزْدَهِيهِ‌ [2]

إِطْرَاءٌ [3] وَلَا يَسْتَمِيلُهُ‌ [4] إِغْرَاءٌ [5]).

[1]. «أصْرَم» از ريشه «صرم» بر وزن «سرد» به معناى بريدن و قطع كردن گرفته شده كه گاه به معناى برش معنوى و قاطعيت نيز به‌كار مى‌رود.

[2]. «يَزْدَهيه» از ريشه «ازدهاء» به معناى عجب و خودبينى و خودپسندى است.

[3]. «إطْراء» به معناى ثناخوانى و تمجيد و مدح فراوان است.

[4]. «يَسْتَميلُهُ» از ريشه «استمالة» به معناى متمايل ساختن به سوى خويش است.

[5]. «اغراء» در اصل به معناى چسبانيدن چيزى به چيز ديگر است. سپس به معناى تشويق و تحريك براى انجام كارى به‌كار رفته است و در جمله بالا معناى تشويق فراوان دارد.