نفرات زير دست را بشناسد و اگر كسى انجام دهنده اصلى كار مهمى بوده آن را به حسابِ او بگذارند به‌علاوه نه تنها خادم اصلى را بشناسند، بلكه دقيقاً ميزان خدمت او نيز ارزيابى شود.

آن‌گاه دو دستور ديگر در تكميل اين دستورات بيان مى‌كند و مى‌فرمايد:

«مبادا شخصيت كسى موجب اين شود كه كار كوچكش را بزرگ بشمارى و يا كوچكى مقام كسى سبب گردد كه خدمت پر ارجش را ناچيز به‌حساب آورى»؛

(وَلَا يَدْعُوَنَّكَ شَرَفُ امْرِئٍ إِلَى أَنْ تُعْظِمَ مِنْ بَلَائِهِ مَا كَانَ صَغِيراً وَلَا ضَعَةُ امْرِئٍ إِلَى أَنْ تَسْتَصْغِرَ مِنْ بَلَائِهِ مَا كَانَ عَظِيماً).

به تعبير ديگر نخست به عمل نگاه كن سپس به شخص عامل. به عكس آنچه در ميان اكثر مردم معمول است كه نخست به عمل كننده نگاه مى‌كنند آن‌گاه به عمل و همين امر سبب مى‌شود در ارزيابى اعمال اشخاص گرفتار اشتباه و خطا شوند.

شايان توجّه است كه امام در مجموع اين بخش از عهدنامه خود نخست از صفات برجسته‌اى كه در فرماندهان لشكر است دم مى‌زند و بعد توصيه‌هاى لازم درباره افراد لشكر دارد و به دنبال آن سخن از عموم رعايا به ميان آورده و در پايان بار ديگر از مسائل مربوط به تشويق فرماندهان لشكر سخن مى‌راند و توصيه‌هاى مؤكدى به آن دارد.

بنابراين چنين به نظر مى‌رسد كه امام در لابه‌لاى بحث‌هاى مربوط به فرماندهان و لشكريان به صورت جمله معترضه از تمام توده‌هاى مردم و خيرخواهى براى آنان سخن گفته است.