حسنه و سيئه تقسيم كرده‌اند؛ مثلًا قرار دادن برنامه مستمر هر ساله‌اى جهت نوازش يتيمان يا ايجاد صلح در ميان افرادى كه با هم اختلاف دارند سنّت حسنه محسوب مى‌شود و برنامه‌هايى مانند زنده به‌گور كردن دختران و يا در عصر ما استفاده از مواد محترقه و منفجره در چهارشنبه آخر سال سنّت سيئه است.

در روايات اسلامى بحث‌هاى فراوانى درباره كسانى كه سنّت حسنه يا سنّت سيئه مى‌گذارند آمده است كه نمونه آن را در بحث‌هاى گذشته مطالعه كرديد.

مخصوصاً در اين روايات تأكيد شده كسى كه سنّت حسنه‌اى بگذارد به تعداد كسانى كه به آن عمل مى‌كنند اجر و پاداش براى سنّت گذار از سوى خداوند داده خواهد شد بى آنكه از ثواب آنها چيزى كاسته شود و آنها كه سنّت سيئه مى‌گذارند به تعداد كسانى كه به آن عمل مى‌كنند وزر و گناه در نامه اعمال آنها نوشته مى‌شود بى آنكه چيزى از گناهان آنها كم شود و اين در واقع از مسأله تسبيب و تعاون بر خير و شر سرچشمه مى‌گيرد، زيرا مى‌دانيم گاه انسان عملى را بالمباشره انجام مى‌دهد و گاه بالتسبيب و ايجاد سنّت خوب و بد نوعى تسبيب است.

البته مسأله سنّت‌هاى اجتماعى ارتباطى به بدعت گذاشتن ندارد آن‌گونه كه بعضى از وهابيون كوته‌فكر مى‌پندارند، زيرا بدعت چيزى است كه به شارع مقدس و قرآن و سنّت پيغمبر نسبت داده شود و جزء آن نباشد؛ ولى سنّت‌ها نوعى بدعت‌هاى عرفى و اجتماعى است كه بدون اسناد به شرع مقدس گذارده مى‌شود كه اگر در مسير اهداف شرع باشد (مانند نوازش يتيمان و كمك به محرومان) سنّت حسنه محسوب مى‌شود و مطلوب است و اگر بر ضد آن باشد (مانند زنده به‌گور كردن دختران كه از سنّت‌هاى جاهلى بود) سنّت سيئه و نامطلوب است.

از اينجا روشن مى‌شود اينكه وهابى‌هاى متعصب با امورى مانند جشن ميلاد