بخش هفتم‌

وَلَا تُدْخِلَنَّ فِي مَشُورَتِكَ بَخِيلًا يَعْدِلُ بِكَ عَنِ الْفَضْلِ، وَيَعِدُكَ الْفَقْرَ، وَلَا جَبَاناً يُضْعِفُكَ عَنِ الْأُمُورِ، وَلَا حَرِيصاً يُزَيِّنُ لَكَ الشَّرَهَ بِالْجَوْرِ، فَإِنَّ الْبُخْلَ وَالْجُبْنَ وَالْحِرْصَ غَرَائِزُ شَتَّى يَجْمَعُهَا سُوءُ الظَّنِّ بِاللَّهِ.

ترجمه‌

هرگز بخيل را در مشورت خود دخالت مده، زيرا تو را از احسان و نيكى كردن منصرف مى‌سازد و از تهى دستى و فقر مى‌ترساند و نيز با شخص ترسو مشورت مكن كه روحيه تو را در انجام امور تضعيف مى‌كند و از مشورت با افراد حريص برحذر باش كه حرص ورزيدن را از طريق ستمگرى در نظرت زينت مى‌دهند. زيرا «بخل» و «ترس» و «حرص»، تمايلات گوناگونى هستند كه جامع آنها «سوء ظن» به خداوند است.

شرح و تفسير از اين‌گونه مشاوران بپرهيز!

امام عليه السلام در اين بخش از عهدنامه به مسأله مشاوران والى و صفات و ويژگى‌هاى آنها مى‌پردازد و جالب اينكه از اصل لزوم مشورت سخن نمى‌گويد، زيرا آن را امر مسلّمى فرض كرده كه هر والى و زمامدار بايد مشاورانى براى مسائل مختلف سياسى و اقتصادى و نظامى داشته باشد تا با استفاده از افكار آنها بهترين راه را براى پيشبرد اين امور برگزيند و از استبداد به رأى و تكيه بر افكار فردى بپرهيزد و مصالح رعايا تا آنجا كه ممكن است رعايت شود.