بعضى از شارحان در جمله‌

«لَا تَدَّخِرُوا أَنْفُسَكُمْ نَصِيحَةً»

انفس را به معناى خويشتن و بعضى به معناى يكديگر تفسير كرده‌اند و معناى دوم مناسب‌تر به‌نظر مى‌رسد.

به يقين اگر كارگزاران خراج اين وظايف چهارگانه را انجام دهند يعنى هم يكديگر را به وظيفه شناسى توصيه كنند و هم برخورد آنها با لشكر اسلام و با رعايا خوب باشد و هم تمام نيّتشان بر تقويت دين خدا استوار گردد، جامعه اسلامى شاهد پيشرفت‌هاى مهمى خواهد بود.

آن‌گاه امام عليه السلام در پايان اين نامه آخرين دستور خويش را به اين صورت بيان مى‌كند و مى‌فرمايد: «در راه خدا آنچه را بر شما واجب است انجام دهيد، زيرا خداوندِ سبحان، از ما و شما خواسته است با تمام توان شكر او را بجا بياوريم و آيين او را تا آنجا كه در قدرت داريم يارى كنيم و هيچ قدرتى (براى انجام اين امور) جز به كمك خداوند بزرگ نيست»؛

(وَأَبْلُوا [1] فِي سَبِيلِ اللَّهِ مَا اسْتَوْجَبَ‌

عَلَيْكُمْ، فَإِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ قَدِ اصْطَنَعَ‌ [2] عِنْدَنَا وَعِنْدَكُمْ أَنْ نَشْكُرَهُ بِجُهْدِنَا، وَأَنْ نَنْصُرَهُ‌

بِمَا بَلَغَتْ قُوَّتُنَا، وَلَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ).

اشاره به اينكه براى موفقيّت در انجام همه اين دستورات تكيه بر خدا كنيد و از ذات پاكش يارى بطلبيد.

تعبير به «فان اللَّه»؛ (با فاء تفريع) اشاره به اين است كه انجام اين امور همه نوعى شكر نعمت‌هاى خداست و ما در برابر الطاف پروردگار مديون هستيم كه اين وظايف را انجام دهيم.

[1]. «أبْلُوا» (از باب افعال) به معناى تلاش و كوشش كردن براى انجام چيزى است و گاه به معناى امتحان كردن‌يا فرسوده ساختن نيز آمده است و در اينجا معناى اوّل اراده شده است.

[2]. «اصْطَنَعَ» از ريشه «اصطناع» به معناى طلب كردن و خواستن چيزى است و گاه به معناى ساختن و پرورش‌دادن آمده و در اينجا همان معناى اوّل منظور است.