امام عليه السلام در سومين بخش از كلام خود متخلّفان را تهديد مى‌كند تا بشارت و انذار را به هم بياميزد و مى‌فرمايد: «اگر اين وظايف را نسبت به من انجام ندهيد آن كس كه راه كج مى‌رود از همه نزد من خوارتر است. سپس او را به سختى كيفر مى‌دهم و راه فرارى نزد من نخواهد داشت»؛

(فَإِنْ أَنْتُمْ لَمْ تَسْتَقِيمُوا لِي عَلَى‌ ذَلِكَ لَمْ يَكُنْ أَحَدٌ أَهْوَنَ عَلَيَّ مِمَّنِ اعْوَجَ‌ [1] مِنْكُمْ، ثُمَّ أُعْظِمُ لَهُ الْعُقُوبَةَ، وَلَا يَجِدُ عِنْدِي فِيهَا

رُخْصَةً).

در واقع امام عليه السلام در اينجا براى متخلفان دو كيفر قائل شده است: كيفر معنوى و كيفر ظاهرى. كيفر معنوى آن است كه قدر و مقام آنها نزد امام عليه السلام بسيار پايين خواهد آمد؛ پائين‌تر از هركس و كيفر ظاهرى مجازات‌هاى جسمانى است كه امام عليه السلام براى آنها در نظر گرفته است. به يقين اگر بشارت و انذار در مديريت‌ها مخصوصاً مديريت جنگ و دفاع آميخته نشود كارآيى خود را از دست خواهد داد.

آن‌گاه امام عليه السلام در پايان اشاره كوتاه و پرمعنايى به آنچه در بالا بيان فرمود كرده مى‌افزايد: «بنابراين بايد حقوق خود را از امراى خود بگيريد و حقوق آنها را كه با آن خداوند كار شما را اصلاح مى‌كند به آنها بپردازيد. والسّلام»؛

(فَخُذُوا هَذَا مِنْ أُمَرَائِكُمْ، وَأَعْطُوهُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ مَا يُصْلِحُ اللَّهُ بِهِ أَمْرَكُمْ. وَالسَّلَامُ).

جمله‌

«فَخُذُوا هَذَا مِنْ أُمَرَائِكُمْ»

اشاره به حقوق پنجگانه‌اى است كه در آغاز امام عليه السلام بيان فرمود و به آنها حق مى‌دهد كه اين حقوق را از پيشوايشان مطالبه كنند و جمله‌

«أَعْطُوهُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ.

..» اشاره به حقوق چهارگانه‌اى است كه امام عليه السلام از آنها مطالبه مى‌كند؛ حقوقى كه آن هم به نفع آنها و براى اصلاح امور آنهاست.

[1]. «اعْوَجَّ» از ريشه «عَوَج» بر وزن «حرج» به معناى كج شدن گرفته شده و «عِوج» بر وزن «سپر» معناى اسم‌مصدرى دارد و هرگونه كجى را شامل مى‌شود و گاه به معناى انحرافات معنوى و عملى به‌كار مى‌رود. در عبارت بالا همين معنا مراد است.