در دومين نكته مى‌افزايد: «بلكه بايد نعمت‌هايى را كه خدا به او ارزانى داشته سبب نزديكى بيشتر به بندگان خدا و مهربانى به برادرانش گردد»؛

(وَأَنْ يَزِيدَهُ مَا قَسَمَ اللَّهُ لَهُ مِنْ نِعَمِهِ دُنُوّاً مِنْ عِبَادِهِ، وَعَطْفاً عَلَى إِخْوَانِهِ).

اشاره به اينكه نه تنها قدرت نبايد او را از مردم دور كند و به استبداد بكشاند، بلكه به عكس بايد هرچه نعمت خدا به او بيشتر مى‌شود به مردم نزديك‌تر گردد و درباره كسانى كه امام از آنها به برادر تعبير كرده محبّت بيشتر داشته باشد، زيرا شكر اين نعمت جز از اين طريق نخواهد بود.

به اين ترتيب، امام عليه السلام نخست به مخاطبانش اجازه مى‌دهد كه اداى حق خود را از امام مطالبه كنند. سپس در بخش آينده اين نامه به بيان حق خودش بر آنها مى‌پردازد.

در غررالحكم‌ از حضرت نقل شده است كه مى‌فرمايد:

«إنَّ حَوائِجَ النَّاسِ إلَيْكُمْ نِعْمَةً مِنَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ فَاغْتَنِمُوها وَلا تَمَلُّوها فَتَتَحَوَّلَ نَقِماً؛

نياز مردم به شما نعمتى است از سوى خدا براى شما. اين نعمت را غنيمت بشماريد و هرگز از آن ملول نشويد كه به نقمت و عذاب تبديل خواهد شد». [1]

[1]. غررالحكم، ص 448، ح 10301.