اطراف كشور قرار دارند و ممكن است دشمن از آنجا نفوذ يا حمله كند و به همين دليل هميشه حكومت‌ها بخش مهمى از نيروهاى مسلحشان را در اين مناطق مى‌گمارند تا از حملات غافلگيرانه دشمنان آسوده خاطر باشند. اين تعبير نشان مى‌دهد كه توجّه به مرزها از مهم‌ترين وظايف نيروهاى مسلح و ارتش اسلام است.

آن‌گاه امام عليه السلام از خودش شروع مى‌كند و حقوق مردم را بر والى به طور كلى بيان مى‌دارد و در بخش آينده انگشت روى موارد خاص گذارده به عنوان شرح اين مجمل آنها را يكى پس از ديگرى ذكر مى‌كند.

به هر حال امام عليه السلام در اين بخش از نامه‌اش به دو نكته مهم اشاره مى‌فرمايد:

نخست مى‌فرمايد: «اما بعد (از حمد و ثناى الهى) حقى كه بر والى و زمامدار ثابت است اين است كه فضل و برترى‌هايى كه به او رسيده و قدرتى كه به او داده شده سبب تغيير حال او درباره رعيّت نگردد»؛

(أَمَّا بَعْدُ، فَإِنَّ حَقّاً عَلَى الْوَالِي أَلَّا يُغَيِّرَهُ عَلَى رَعِيَّتِهِ فَضْلٌ نَالَهُ، وَلَا طَوْلٌ‌ [1] خُصَّ بِهِ).

اشاره به اينكه والى و زمامدار بايد چنان باشد كه رسيدن به قدرت، او را دگرگون نسازد، دست و پاى خود را گم نكند و گرفتار عُجب، خودبينى و خودپسندى و در نتيجه استبداد نشود همان چيزى كه غالباً در زمامداران مادّى ديده مى‌شود كه پيش از رسيدن به قدرت سخنان زيبايى در مورد مردمى بودن و مردمى زيستن دارند؛ اما هنگامى كه بر اوضاع مسلط شدند همه را فراموش كرده و استبداد را پيشه خود مى‌سازند و تنها اولياى الهى و كسانى كه در خط پيروى آنها هستند از اين خطر در امان مى‌مانند.

[1]. «طَوْل» بر وزن «قول» به معناى نعمت است و از ريشه «طُول» بر وزن «نور» گرفته شده كه امتداد چيزى را بيان مى‌كند و از آنجا كه نعمت‌ها، امتدادِ وجودىِ بخشنده نعمت است، اين واژه بر آن اطلاق شده است.

اين واژه گاه به خصوص توانايى‌هاى مالى يا به هر گونه قدرت نيز اطلاق مى‌شود و «اولو الطول» به معناى قدرتمندان است.