بر لشكر شام حمله كرد. همراهان امام عليه السلام نيز يكباره حمله‌ور شدند و تمام صفوف شاميان را در هم شكستند. هنگامى كه معاويه اين وضع را ديد پا در ركاب كرد و آماده فرار شد؛ ولى عمرو بن عاص توصيه كرد كه قرآن‌ها را بر سر نيزه‌ها بلند كنند و لشكريان على عليه السلام را به گردن نهادن در برابر حكم قرآن دعوت نمايند و همين امر سبب شد كه در لشكر عراق اختلاف بيفتد. در اين هنگام معاويه نامه‌اى به على عليه السلام نوشت كه خلاصه‌اش چنين است: كار جنگ طولانى شده هر كدام از ما خود را بر حق مى‌داند. گروه زيادى در اين ميان كشته شدند و من مى‌ترسم آينده بدتر باشد و ما در آينده در پيشگاه خدا مسئول خواهيم بود.

من تو را به چيزى دعوت مى‌كنم كه صلاح امت و باعث حفظ خون‌ها و دفع فتنه و دشمنى است و آن اينكه دو نفر حَكَم كه مورد رضايت ما باشند يكى از ياران من و ديگرى از ياران تو در ميان ما مطابق فرمان خدا حكم كند. از خدا بپرهيز و به حكم قرآن راضى باش. والسلام».

امام عليه السلام در پاسخ، نامه مورد بحث را نوشته است كه مشتمل بر نصايح مستدلى به معاويه و هشدار به اوست درباره عاقبت شوم اعمالش كه مايه ندامت و خسران و پشيمانى است همان عاقبتى كه براى هر كس كه در برابر دعوت شيطان تسليم شود و زمام خود را به او بسپارد مسلّم است.

در بخش ديگرى از اين نامه، امام عليه السلام اعلام مى‌دارد كه مسأله حكَميّت قرآن را پذيرفته است نه به‌علّت دعوت معاويه، بلكه به منظور عظمت و حرمت قرآن.