« (درست) بنگريد هرگاه من از اين ضربت از دنيا چشم پوشيدم، او را تنها يك ضربت بزنيد تا يك ضربت در برابر يك ضربت باشد»؛

(انْظُرُوا إِذَا أَنَا مِتُّ مِنْ ضَرْبَتِهِ هَذِهِ، فَاضْرِبُوهُ ضَرْبَةً بِضَرْبَةٍ).

جالب اين است كه امام عليه السلام عدالت را درباره قاتل خودش حتى در كيفيت قصاص توصيه مى‌كند. مبادا ناراحتى‌هاى شديد شيعيانش سبب شود او را به طرز غير عادلانه‌اى قصاص كنند.

حتى درنامه 23 خوانديم كه امام عليه السلام مى‌فرمايد:

«إِنْ أَبْقَ فَأَنَا وَلِيُّ دَمِي وَإِنْ أَفْنَ فَالْفَنَاءُ مِيعَادِي وَإِنْ أَعْفُ فَالْعَفْوُ لِي قُرْبَةٌ وَهُوَ لَكُمْ حَسَنَةٌ فَاعْفُوا أَلَا تُحِبُّونَ أَنْ يَغْفِرَ اللَّهُ لَكُمْ؛

اگر زنده بمانم، ولىّ خون خويشم (و مى‌توانم قصاص يا عفو كنم) و اگر از دنيا چشم بپوشم فنا (در دنيا) ميعاد و قرارگاه من است و اگر عفو كنم، عفو براى من موجب قرب به خداست و براى شما (در صورتى كه از ميان شما بروم) حسنه و نيكى در نزد خداوند است، بنابراين عفو كنيد آيا دوست نداريد خدا شما را بيامرزد».

از اين عبارت استشمام مى‌شود كه امام عليه السلام حتى مايل بود قاتلش عفو شود؛ ولى به يقين شرايط آن محيط هرگز آماده پذيرش اين عفو نبود و لذا امام عليه السلام در اينجا به حدّاقل امر قصاص توصيه مى‌فرمايد.

قابل توجّه اينكه در تاريخ طبرى‌ و همچنين در كامل ابن اثير آمده است كه قاتل على عليه السلام، عبدالرحمان بن ملجم پيش از آنكه مولا به شهادت برسد گفت:

من چهل روز شمشير خود را تيز كردم و از خدا خواستم كه بدترين خلقش با آن به قتل برسد. امام عليه السلام فرمود: (درست گفتى) تو را كه بدترين خلق خدا هستى با شمشير خودت قصاص خواهند كرد». [1]

سپس امام عليه السلام در سومين و آخرين توصيه خود مى‌فرمايد: «و او را مثله نكنيد

[1]. تاريخ طبرى، ج 4، ص 111؛ كامل ابن اثير، ج 3، ص 390.