مى‌دهد كه نشانه عظمت فوق‌العاده امام و سعه صدر آن حضرت است.

نخست مى‌فرمايد: «اى فرزندان عبدالمطلب! نكند بعد از شهادتم (به بهانه قتل من) در خون مسلمانان فرو رويد و بگوييد: اميرمؤمنان كشته شد. آگاه باشيد جز قاتل من را به‌سبب قتل من نكشيد»؛

(ثُمَّ قَالَ: يَا بَنِي عَبْدِالْمُطَّلِبِ، لَاأُلْفِيَنَّكُمْ‌ [1]

تَخُوضُونَ‌ [2] دِمَاءَ الْمُسْلِمِينَ خَوْضاً، تَقُولُونَ: «قُتِلَ أَمِيرُالْمُؤْمِنِينَ». أَلَا لَاتَقْتُلُنَّ بِي إِلَّا

قَاتِلِي).

اين قضيه در طول تاريخ بسيار اتفاق افتاده است كه وقتى شخص بزرگى يا پادشاه و سلطانى كشته مى‌شود گروهى از روى تعصب به كشتار وسيعى دست مى‌زنند و گروه ديگرى نيز فرصت را غنيمت شمرده و به تسويه حساب‌هاى شخصى مى‌پردازند و مخالفان خود را به اين بهانه به قتل مى‌رسانند. همان‌گونه كه در تاريخ وارد شده است به بهانه قتل عمر به دست ابولؤلؤ، بازماندگان و دوستان او جمعى را به قتل رساندند. همچنين هنگامى كه مصعب، برادر عبيد اللَّه بن زياد را كشت، عبيداللَّه نذر كرد يكصد نفر از قريش را به قتل برساند.

هشتاد نفر را به قتل رساند سپس با خبر شد كه مصعب كشته شده و سر او را براى عبد الملك برده‌اند. در اين هنگام آرام گرفت؛ [3] ولى امام عليه السلام با پيش‌بينى حكيمانه‌اش جلو اين كار را گرفت به همين دليل بعد از شهادت آن حضرت تسويه حساب‌هاى شخصى به نام مبارك آن حضرت صورت نگرفت و ناامنى‌هايى كه در اين‌گونه موارد پيش مى‌آيد، پيش نيامد.

آن‌گاه در ادامه اين سخن امام عليه السلام دستور دوم خود را صادر كرده مى‌فرمايد:

[1]. «أُلْفِيَنَّكُمْ» از ريشه «لَفْو» بر وزن «لهو» در اصل به معناى جدا ساختن مانند جدا كردن گوشت از استخوان‌است و الفاء به معناى يافتن ناگهانى است.

[2]. «تَخُوضُونَ» از ريشه «خَوْض» در اصل به معناى فرو رفتن در آب است سپس به ورود عميق در هر چيزى‌حتى در مباحث علمى اطلاق شده است.

[3]. رجوع شود به شرح نهج البلاغه علّامه تسترى، ج 11، ص 87.