جهاد قانونى عمومى در عالم آفرينش است، زيرا تمام موجودات زنده اعم از گياهان، انواع حيوانات و جانداران به‌وسيله جهاد، موانع را از سر راه خود برمى‌دارند تا بتوانند به حيات مطلوب ادامه دهند.

در خلقت اين جهان هر موجودى معمولًا آفتى دارد كه اگر با آن آفت مبارزه نكند نابود مى‌شود و يا از پيشرفت باز مى‌ماند.

ريشه‌هاى درختان براى به‌دست آوردن آب و غذا در اعماق زمين دائما در حركتند و هرگاه به مانعى مانند سنگى برسند يا آن را در هم مى‌شكنند و يا آن را دور زده به پيشروى خود ادامه مى‌دهند و گاه مى‌بينيم ريشه‌هاى لطيف گياهان مانند مته‌هاى فولادى موانع را سوراخ مى‌كنند.

راه دور نرويم بدن ما در تمام طول شبانه‌روز در حال جهاد است، زيرا ميكروب‌ها از چهار طريق؛ آب، هوا، غذا و پوست بدن (آنجايى كه خراشى بردارد) هجوم مى‌آورند اگر نيروى دفاعى تن و گلبول‌هاى سفيد خون با آنها به پيكار برنخيزند ممكن است در يك روز انواع بيمارى‌ها دامن ما را بگيرد اما اين جهاد خاموش و پر دامنه است كه سلامتى ما را حفظ مى‌كند.

جوامعى كه جهاد را ترك كنند نيز در مدت كوتاهى يا نابود مى‌شوند و يا به ضعف و ذلت كشيده خواهند شد.

در حديثى از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم:

«مَنْ تَرَكَ الْجِهَادَ أَلْبَسَهُ اللَّهُ ذُلًّا وَفَقْراً فِي مَعِيشَتِهِ وَمَحْقاً فِي دِينِهِ؛

آنها كه جهاد را ترك گويند خداوند لباس ذلت بر اندامشان مى‌پوشاند و فقر و احتياج بر زندگى آنها حاكم مى‌شود و دينشان را به‌تدريج از بين مى‌برد» سپس مى‌افزايد:

«إِنَّ اللَّهَ أَعَزَّ أُمَّتِي بِسَنَابِكِ خَيْلِهَا وَمَرَاكِزِ رِمَاحِهَا؛

خداوند امت مرا به‌وسيله سم ستورانش (كه به سوى ميدان جهاد پيش مى‌روند) و به‌وسيله پيكان نيزه‌هايش (در برابر دشمن) عزت مى‌بخشد». [1]

[1]. تهذيب الاحكام، ج 6، ص 123، ح 8.