در چهارمين و پنجمين توصيه مى‌فرمايد: «سخن حق بگوييد و براى اجر و پاداش الهى (نه براى چشم‌داشت از مردم) كار كنيد»؛

(وَقُولَا بِالْحَقِّ، وَاعْمَلَا لِلْأَجْرِ).

طرفدارى از حق همان چيزى است كه در آيات متعدّدى از قرآن به آن تصريح شده و حتى در سوره «عصر» بر توصيه كردن يكديگر به بيان حق تكيه شده است: «وَتَواصَوا بِالحَقّ».

قابل توجّه اينكه حق معناى بسيار وسيعى دارد كه هر واقعيّت اعتقادى، اخلاقى و حكمى را شامل مى‌شود و از سويى حق خدا بر خلق و حق مردم بر يكديگر و حق متقابل حكومت و مردم و حق انسان بر خويشتن را نيز در بر مى‌گيرد.

اما عمل براى اجر و پاداش الهى همان خلوص نيّت است كه انسان چشم طمع از خلق برگيرد و ديده به پاداش الهى بدوزد و هر عملى را خالص براى او انجام دهد.

سپس در ششمين و هفتمين توصيه به مسأله بسيار مهمى اشاره كرده مى‌فرمايد: «و همواره دشمن (سرسختِ) ظالم و يار و مددكار مظلوم باشيد»؛

(وَكُونَا لِلظَّالِمِ خَصْماً وَلِلْمَظْلُومِ عَوْناً).

اين توصيه در واقع تأكيدى است بر طرفدارى از حق كه در جمله‌هاى پيشين آمد. چه حقى از اين بالاتر كه انسان مظلوم را در برابر ظالم يارى دهد تا مظلوم به حقش برسد و ظالم از ظلمش دست بر دارد و جالب اينكه ظالم و مظلوم در اين دو جمله، مطلق است و تنها مسلمانان را شامل نمى‌شود و به اين ترتيب هر مظلومى در جهان بايد زير چتر حمايت مسلمانان قرار گيرد و از ظلم هر ظالم و ستمگرى بايد پيشگيرى شود و اگر مدعيان حقوق بشر تنها به اين دو دستور عمل مى‌كردند به راستى دنيا گلستان بود. اين در حالى است كه مى‌بينيم آنها