بخش اوّل‌

أُوصِيكُمَا بِتَقْوَى اللَّهِ، وَأَلَّا تَبْغِيَا الدُّنْيَا وَإِنْ بَغَتْكُمَا، وَلَا تَأْسَفَا عَلَى شَيْ‌ءٍ مِنْهَا زُوِيَ عَنْكُمَا، وَقُولَا بِالْحَقِّ وَاعْمَلَا لِلْأَجْرِ، وَكُونَا لِلظَّالِمِ خَصْماً وَلِلْمَظْلُومِ عَوْناً.

ترجمه‌

من شما را به تقوا و پرهيزكارى (و ترس از مخالفت پروردگار) توصيه مى‌كنم و سفارش مى‌كنم و در پى زرق و برق دنيا نباشيد، هرچند دنيا به سراغ شما بيايد و بر آنچه از دنيا از دست مى‌دهيد تأسف نخوريد. سخن حق بگوييد و براى اجر و پاداش الهى (نه براى چشم‌داشت از مردم) كار كنيد، همواره دشمن (سرسختِ) ظالم و يار و مددكار مظلوم باشيد.

شرح و تفسير يار مظلوم و دشمن ظالم باشيد

اين دومين وصيّتِ امام عليه السلام است كه در بستر شهادت خود بيان فرموده (وصيّتِ پرمعناى ديگرى هم از آن حضرت در نامه 23 گذشت).

همان‌گونه كه اشاره شد امام عليه السلام اين سخنان را در بستر شهادت به عنوان وصيت بيان فرمود و مى‌دانيم انسان در چنين حالتى سعى دارد خواسته‌هاى مهم خود را در عباراتى كوتاه بيان كند. وصيت امام عليه السلام به چگونگى تقسيم اموال و ثروت او نيست، چون مال و ثروتى از خود به يادگار نگذاشت. و اگر مقدارى مال داشت آنها را به صورت موقوفه در آورده بود. وصيت او درباره ارزش‌هاى‌