آهسته به ذكر پروردگارشان مشغول است، بر اثر استغفارهاى طولانى گناهانشان از ميان رفته است»؛

(فِي مَعْشَرٍ أَسْهَرَ [1] عُيُونَهُمْ خَوْفُ مَعَادِهِمْ، وَتَجَافَتْ‌ [2] عَنْ‌

مَضَاجِعِهِمْ‌ [3] جُنُوبُهُمْ، وَهَمْهَمَتْ‌ [4] بِذِكْرِ رَبِّهِمْ شِفَاهُهُمْ، وَتَقَشَّعَتْ‌ [5] بِطُولِ اسْتِغْفَارِهِمْ‌

ذُنُوبُهُمْ).

اين تعبيرات در واقع برگرفته از قرآن مجيد است آنجاكه در اوصاف مؤمنان واقعى مى‌فرمايد: « «تَتَجافى‌ جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضاجِعِ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفاً وَطَمَعاً وَمِمَّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُونَ»؛ پهلوهايشان از بسترها دور مى‌شود (و شبانگاه به پا مى‌خيزند و رو به درگاه خدا مى‌آورند) و پروردگار خود را با بيم و اميد مى‌خوانند و از آنچه به آنان روزى داده‌ايم انفاق مى‌كنند». [6]

در جاى ديگر مى‌فرمايد: « «كانُوا قَليلًا مِنَ اللَّيْلِ ما يَهْجَعُونَ* وَبِالْأَسْحارِ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ»؛ آنها كمى از شب را مى‌خوابيدند* و در سحرگاهان استغفار مى‌كردند». [7]

در ادامه اين سخن با استفاده از آيه‌اى از قرآن مجيد اين افراد را به عنوان حزب اللَّه معرفى كرده مى‌فرمايد: «آنها «حزب اللَّه» اند؛ بدانيد «حزب اللَّه» پيروزان و رستگارانند»؛ «أُولئِكَ حِزْبُ اللَّهِ أَلَآ إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ». [8]

سرانجام، امام عليه السلام نامه پربار و آموزنده خود را با اين جمله كه خطاب به‌

[1]. «أسْهَرَ» از ريشه «سَهَر» بر وزن «سفر» به معناى بيدار ماندن است.

[2]. «تَجافَتْ» از ريشه «تَجافى» به معناى دورى گزيدن گرفته شده و ريشه اصلى آن «جفاء» به معناى دورى كردن است.

[3]. «مَضاجِع» جمع «مضجع» به معناى خوابگاه است.

[4]. «هَمْهَمَتْ» از ريشه «هَمْهَمة» به معناى سخن گفتن آهسته است.

[5]. «تَقَشَّعَتْ» از ريشه «تَقَشَّع» بر وزن «توقع» به معناى از ميان رفتن و پراكنده شدن است از ريشه «قَشْع» بر وزن «مشق» به معناى بر طرف ساختن گرفته شده است.

[6]. سجده، آيه 16.

[7]. ذاريات، آيه 17 و 18.

[8]. مجادله، آيه 22.