شرح و تفسير اى فرماندار! از شركت در ميهمانى‌هاى اشرافى بپرهيز!

امام عليه السلام در هفتمين و آخرين بخش از اين نامه پر معنا توصيف بليغى درباره انسان‌هاى كامل و به تعبير ديگر «حزب اللَّه» دارد، حضرت سه عمل و چهار صفت را براى آنها بيان مى‌كند و مى‌فرمايد: «خوشا به حال آن كس كه وظيفه واجب خود را در برابر پروردگارش انجام داده و مشكلات را با تحمل از ميان برداشته و خواب را در (بخشى از) شب كنار گذارده و آن‌گاه كه بر او غلبه كند روى زمين دراز كشد و كف دست را بالش خود كند (و مختصرى استراحت نمايد)»؛

(طُوبَى‌ [1] لِنَفْسٍ أَدَّتْ إِلَى رَبِّهَا فَرْضَهَا، وَعَرَكَتْ‌ [2] بِجَنْبِهَا بُؤْسَهَا [3] وَهَجَرَتْ‌

فِي اللَّيْلِ غُمْضَهَا [4]، حَتَّى إِذَا غَلَبَ الْكَرَى‌ [5] عَلَيْهَا افْتَرَشَتْ أَرْضَهَا وَتَوَسَّدَتْ‌ [6] كَفَّهَا).

اشاره به اينكه كسانى محبوب درگاه پروردگار هستند كه به هنگام روز به انجام فرايض و تكاليف فردى و اجتماعى مى‌پردازند و به هنگام شب با خداى خود خلوت مى‌كنند و به در خانه او مى‌روند و به راز و نياز و مناجات مى‌پردازند و هنگامى كه خواب بر آنها غلبه مى‌كند به استراحت مختصرى قناعت مى‌كنند آن هم نه در رختخواب‌هاى گران قيمت و بر بالش‌هاى نرم، بلكه بر زمين دراز مى‌كشند و دست را بالش خود قرار مى‌دهند.

[1]. «طُوبى» مؤنث «اطْيب» است و مفهوم گسترده‌اى دارد كه پاكيزه‌ترين و بهترين همه نيكى‌ها را شامل‌مى‌شود و در اين گونه موارد شبيه دعاست كه براى افرادى گفته مى‌شود.

[2]. «عَرَكَت» از ريشه «عَرْك» بر وزن «أرك» در اصل به معناى مالش دادن است سپس به تأثيرگذارى بر هر چيزى كه در نتيجه نابود شود و از بين رود اطلاق شده است.

[3]. «بُؤس» به معناى هرگونه ناراحتى در مقابل نعمت و راحتى است.

[4]. «غُمْض» اين واژه از «غُموض» گرفته شده كه به معناى چشم‌پوشى و ديده بر هم نهادن و مخفى شدن است سپس به حالت خواب كه انسان در آن حالت ديده بر هم مى‌نهد اطلاق شده و در جمله بالا همين معنا اراده شده است.

[5]. «كَرَى» به معناى خواب و خوابيدن است.

[6]. «توسّد» از ريشه «وسادة» به معناى بالش گرفته شده است.