سپس براى تأكيد بر شجاعت خود مى‌فرمايد: « (و به حول و قوّه الهى چنان شجاعم كه) به خدا سوگند اگر همه عرب براى نبرد با من پشت به پشت يكديگر بدهند، من از ميدان مبارزه با آنها روى بر نمى‌گردانم (و در برابر آنها مى‌ايستم تا پيروز شوم يا شربت شهادت بنوشم)»؛

(وَاللَّهِ لَوْ تَظَاهَرَتِ الْعَرَبُ عَلَى قِتَالِي لَمَا وَلَّيْتُ عَنْهَا).

مانند اين سخن از كسى شنيده نشده است و به يقين على عليه السلام مرد مبالغه نيست و آنچه مى‌گويد عين واقعيّت است. در ميدان‌هاى نبرد هم اين حقيقت را اثبات كرده است؛ از ميدان بدر گرفته تا احد و خندق و غزوات ديگر. على بن ابى‌طالب كسى بود كه هرگز پشت به دشمن نكرد و از فزونى لشكر دشمن نترسيد تا آنجا كه‌

«كَرَّارٌ غَيْرُ فَرَّارٍ»

لقب گرفت.

پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله اين سخن را در داستان فتح خيبر بعد از آنكه ديگران رفتند و كارى براى فتح قلعه‌هاى خيبر انجام ندادند فرمود:

«لَأُعْطِيَنَّ الرَّايَةَ غَداً رَجُلًا يُحِبُّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ كَرَّارٌ غَيْرُ فَرَّارٍ لَايَرْجِعُ حَتَّى يَفْتَحَ اللَّهُ عَلَى يَدَيْهِ؛

فردا پرچم را به دست كسى خواهم داد كه خدا و پيامبرش او را دوست دارند پيوسته به دشمن حمله مى‌كند و هرگز فرار نخواهد كرد و خداوند به دست او اين قلعه‌ها را فتح مى‌كند». [1]

آن‌گاه امام عليه السلام در آخرين و چهارمين نكته اين بخش از نامه مى‌فرمايد: «و اگر فرصت دست دهد كه بر گردن گردن‌كشان عرب مسلّط شوم، به سرعت به‌سوى آنها (براى پيكار) خواهم شتافت و به زودى تلاش مى‌كنم كه زمين را از اين شخص معكوس و جسم واژگونه (معاويه) پاك سازم تا خاك و سنگريزه از ميان دانه‌هاى درو شده خارج شود (و جامعه اسلامى پاك و خالص گردد)»؛

(وَلَوْ أَمْكَنَتِ الْفُرَصُ مِنْ رِقَابِهَا لَسَارَعْتُ إِلَيْهَا. وَسَأَجْهَدُ فِي أَنْ أُطَهِّرَ الْأَرْضَ مِنْ هَذَا

[1]. بحارالانوار، ج 31 ص 259؛ تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 56.