امام عليه السلام عيب بزرگ اين سفره را انحصارى بودن آن براى اغنيا ذكر كرده است. اگر غذاهاى رنگارنگ منحصر به آنها نبود و گرسنگان و نيازمندان هم از آن بهره مى‌گرفتند، اشكال بسيار كمترى داشت، بنابراين پرزرق و برق بودن و استفاده از انواع غذاهاى گوناگون از يك‌سو و محروم بودن مستمندان از سوى ديگر ايراد مهم آن سفره بوده است كه اگر والى بودن عثمان بن حنيف را بر آن بيفزاييم اشكال آن بيشتر مى‌گردد.

از ادامه بحث استفاده مى‌شود كه اين سفره ايراد چهارمى هم داشته و آن وجود اموال مشتبه به حرام در آن بوده است، زيرا در ادامه مى‌فرمايد: «به آنچه در دهان مى‌گذارى و مى‌خورى بنگر، آنچه حلال بودنش براى تو مشكوك باشد از دهان فرو افكن و آنچه را به پاكى و حلال بودنش يقين دارى تناول كن»؛

(فَانْظُرْ إِلَى مَا تَقْضَمُهُ‌ [1] مِنْ هَذَا الْمَقْضَمِ فَمَا اشْتَبَهَ عَلَيْكَ عِلْمُهُ فَالْفِظْهُ‌ [2]، وَمَا أَيْقَنْتَ بِطِيبِ‌

وُجُوهِهِ فَنَلْ مِنْهُ).

اين نكته قابل توجّه است كه امام عليه السلام به قدرى مراقب كارگزاران خود بوده و در حركات و رفتار آنها دقت مى‌كرده كه كوچك‌ترين نقطه ضعفى نداشته باشند تا جايى كه حتى شركت در يك مهمانى نامناسب را بر آنها خرده مى‌گرفته و با نامه بلندبالايى مملوّ از نصايح مختلف به آنها هشدار مى‌داده و نصيحت مى‌فرموده است. كارى كه شايد در هيچ جاى دنيا معمول نبوده و نيست.

در ميان نامه‌هاى امام عليه السلام به كارگزاران خود اين قبيل نامه‌ها كم نيست و همگى نشان مى‌دهد كه امام عليه السلام نهايت تدبير را در امر كشوردارى رعايت مى‌كرده است.

نكته ديگر اينكه نظر مبارك امام عليه السلام اين است كه حاكمان و مقامات برجسته‌

[1]. «تَقْضِمُه» از ريشه «قَضْم» بر وزن «فهم» به معناى جويدن و گاه به معناى خوردن است و «مَقْضَم» به غذايى‌كه به دهان مى‌گذارند اطلاق مى‌شود.

[2]. «فَالْفِظْهُ» از ريشه «لَفْظ» به معناى بيرون افكندن از دهان است و الفاظ را بدين جهت الفاظ مى‌گويند كه گويى از دهان بيرون افكنده مى‌شوند.