انتخاب شده بود مخاطب ساخته و در تعبيراتى سرزنش‌آلود مى‌فرمايد: «اما پس (از حمد و ثناى الهى) اى پسر حنيف! به من گزارش داده‌اند كه مردى از جوانان (ثروتمند و اشرافى) اهل بصره تو را به سفره رنگين ميهمانى خود فراخوانده و تو نيز (دعوتش را پذيرفته‌اى و) به سرعت به سوى آن شتافته‌اى در حالى كه غذاهاى رنگارنگ و ظرف‌هاى بزرگ طعام يكى از پس از ديگرى پيش روى تو (به وسيله خادمانش) قرار داده مى‌شد»؛

(أَمَّا بَعْدُ، يَا ابْنَ حُنَيْفٍ: فَقَدْ بَلَغَنِي أَنَّ رَجُلًا مِنْ فِتْيَةِ أَهْلِ الْبَصْرَةِ دَعَاكَ إِلَى مَأْدُبَةٍ فَأَسْرَعْتَ إِلَيْهَا تُسْتَطَابُ لَكَ‌ [1] الْأَلْوَانُ، وَتُنْقَلُ‌

إِلَيْكَ الْجِفَانُ!).

«فِتْيَة»

جمع فتى در اصل به معناى جوان نوخواسته و شاداب است و گاهى به افراد صاحب سن و سالى كه داراى زندگى پرنشاطى هستند نيز اطلاق مى‌شود و در اينجا به معناى اشراف است.

«مَأْدُبَة»

از ريشه «ادب» به معناى دعوت‌هاى رسمى و قابل توجّه است كه در آن آداب رعايت مى‌شود.

«جِفَان»

جمع جَفْنة (بر وزن وزنه) به معناى ظرف‌هاى بزرگ غذاخورى است. اين تعبير نشان مى‌دهد كه مجلس مورد نظر در اين نامه مجلس گسترده‌اى بوده كه گروهى از اشراف در آن دعوت داشتند و انواع غذاها بر سر سفره آماده بوده است.

آن‌گاه امام عليه السلام مى‌افزايد: «من گمان نمى‌كردم تو دعوت جمعيتى را قبول كنى كه نيازمندشان (از نشستن بر سر آن سفره) ممنوع باشد و (تنها) ثروتمندشان دعوت شود»؛

(وَمَا ظَنَنْتُ أَنَّكَ تُجِيبُ إِلَى طَعَامِ قَوْمٍ، عَائِلُهُمْ‌ [2] مَجْفُوٌّ [3]، وَغَنِيُّهُمْ‌

مَدْعُوٌّ).

[1]. جمله «تُسْتَطَابُ لَكَ» به اين معناست كه انواع خوب (از غذاهاى رنگارنگ) براى تو طلب مى‌شود. از ريشه «طيب» به معناى خوب و پاكيزه و لذيذ گرفته شده است.

[2]. «عائل» به معناى عائله‌دار نيازمند است.

[3]. «مَجفوّ» به معناى محروم است و كسى كه در حق او جفا شده است.