نيست كه امكان برخوردارى از مواهب مادى دنيا را ندارم، بلكه به آن دليل است كه وظيفه خطير رهبرى مردم را بر عهده دارم و اين موقعيت ايجاب مى‌كند كه در سختى‌ها و تلخى‌هاى زندگى با ضعيف‌ترين مردم شريك باشم؛ شبانگاه سير نخوابم در حالى كه در گوشه و كنار كشور اسلام گرسنه‌اى سر به بالين بگذارد.

5. در بخش ديگرى پاسخ به اين سؤال مى‌دهد كه ممكن است بعضى بگويند اگر على بن ابى طالب چنين غذاى ساده‌اى داشته باشد بايد چنان ضعيف باشد كه نتواند در ميدان جنگ آن شجاعت‌ها و رشادت‌ها را نشان دهد؛ ولى آگاه باشيد درختان بيابانى كه از آب و غذاى كمترى استفاده مى‌كنند چوب‌هاى محكم‌ترى دارند.

6. در آخرين بخش اين نامه (كه مرحوم سيد رضى بعد از حذفِ بعضى از قسمت‌ها به نقل آن پرداخته است)؛ امام عليه السلام دنيا را مخاطب قرار داده و آن را به شدت از خود مى‌راند و از زرق و برق دنيا اعلام بيزارى مى‌كند. آن‌گاه پس از ستايش كسانى كه مسئوليت‌هاى واجب خود را در پيشگاه الهى انجام داده و به عبادت و شب‌زنده‌دارى مى‌پردازند بار ديگر عثمان بن حنيف را مخاطب قرار داده و او را به تقواى الهى و ساده‌زيستى فرا مى‌خواند تا از آتش دوزخ رهايى يابد.