45 و من كتاب له عليه‌السلام إلىْ عُثْمانِ بْنِ حُنَيْفِ الأنْصاري- وَكانَ عامِلُهُ عَلَى الْبَصْرَةِ وَقَدْ بَلَغَهُ أنَّهُ دُعي إلى‌ وَليمَةِ قَوْمٍ مِنْ أهْلِها، فَمَضى‌ إليْها- قَوْلُهُ‌

از نامه‌هاى امام عليه السلام‌

به عثمان بن حنيف انصارى، فرماندار بصره، است، بعد از آنكه خبر به آن حضرت رسيد كه به ميهمانى جمعى (از مرفهين) اهل بصره دعوت شده و او هم در آن ميهمانى شركت كرده است. [1]

نامه در يك نگاه‌

اين نامه از نامه‌هاى بسيار مهم نهج‌البلاغه است كه درس‌هاى فراوانى به همه پويندگان راه حق و مخصوصاً زمامداران و مسئولان كشورهاى اسلامى مى‌دهد [2]

[1]. سند نامه:

نويسنده كتاب مصادر نهج‌البلاغه تصريح مى‌كند كه بخشى از اين نامه را پيش از مرحوم سيد رضى، صدوق در كتاب امالى خود آورده است. شايان توجّه است كه ابن ابى‌الحديد در شرح اين نامه در چند مورد مى‌گويد:

[2] در روايت ديگرى چنين و چنان آمده كه نشان مى‌دهد منبع ديگرى در اختيار داشته و اين عبارات متفاوت را از آنجا نقل مى‌كرده است. حتى در يك مورد تعبير مى‌كند كه گروهى فلان عبارت اين جمله را چنين نقل كرده‌اند كه تعبير به گروهى قابل تأمل است. اضافه بر اينها بخش‌هايى از اين نامه، بعد از سيّد رضى در كتاب‌هاى متعدّدى مانند خرائج قطب راوندى و روضة الواعظين فتال نيشابورى و المناقب ابن شهر آشوب و ربيع‌الابرار زمخشرى با تفاوت‌هايى نقل شده است. اين تفاوت‌ها نشان مى‌دهد كه آنها نيز منابع ديگرى در اختيار داشته‌اند (مصادر نهج‌البلاغه، ج 3، ص 373).

اين نامه را «برّى» (متوفاى قرن 7) نيز در كتاب الجوهرة فى نسب الامام على، ص 81، با اضافاتى آورده است.