در ايام عمر سخن بى‌پايه و مايه‌اى گفت كه نشانه گمراهى و دروغ بود (و ادعا كرد كه تو فرزند نامشروع او هستى) چيزى كه نه استحقاق ميراث مى‌آورد و نه نسب محسوب مى‌شود. بدان معاويه مانند شيطان رجيم است كه از هر سو به سراغ انسان مى‌آيد. از پيش رو و از پشت سر، از طرف راست و از طرف چپ، از او برحذر باش، از او برحذر باش، باز از او برحذر باش».

اما دوران دوم كاملًا با دوران پيش متفاوت و يكصد و هشتاد درجه با آن فرق دارد. زمانى كه معاويه او را به وسيله مغيرة بن شعبه فريب داد و از نقطه ضعف او كه حبّ جاه و مقام بود سوء استفاده كرد. وى پس از داستان صلح امام حسن عليه السلام او را به‌سوى خود برد و برادر خويش و (فرزند نامشروع ابوسفيان) معرفى كرد و حكومت فارس را همچنان به او سپرد و پس از آن مقام برترى به او داد و حكومت كوفه و عراق را به او بخشيد. او هم براى تثبيت حكومت خود و مبارزه با قيام‌هاى مردمى بر ضد معاويه و طرفداران او شروع به كشتار بى‌گناهان كرد. مخصوصاً شيعيان را هر كجا مى‌شناخت به قتل مى‌رساند و جنايات بى‌شمارى مرتكب شد كه روى او را در تاريخ اسلام كاملًا سياه كرد، از جمله «حجر بن عدى» آن مرد شجاع و باايمان را كه از شيعيان خالص على عليه السلام بود و همه جا به نيكى و پاكى شهرت داشت و از صحابه معروف پيامبر صلى الله عليه و آله محسوب مى‌شد با جمعى از يارانش دستگير كرد و به سوى شام فرستاد و معاويه هم آنها را در سرزمين مرج عذراء به قتل رسانيد و به اين ترتيب ورق سياه ديگرى بر اوراق تاريك پايان زندگى خود افزود. كار به جايى رسيد كه حسن بصرى كه رابطه چندان خوبى با على عليه السلام نداشت درباره او چنين گفت: معاويه سه كار كرد كه اگر تنها يكى از آنها را انجام داده بود براى هلاكت او كافى بود:

نخست حكمرانى بر اين ملت به‌وسيله گروهى از سفيهان و ناآگاهان. دوم ملحق ساختن زياد به خود، در حالى كه پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله فرموده بود فرزند به شوهر