يارى و اداى امانت نسبت به من نبود»؛

(أَمَّا بَعْدُ، فَإِنِّي كُنْتُ أَشْرَكْتُكَ فِي أَمَانَتِي، وَجَعَلْتُكَ شِعَارِي‌ [1] وَبِطَانَتِي‌ [2]، وَلَمْ يَكُنْ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِي أَوْثَقَ مِنْكَ فِي نَفْسِي‌

لِمُوَاسَاتِي وَمُوَازَرَتِي‌ [3] وَأَدَاءِ الْأَمَانَةِ إِلَيَّ).

امام عليه السلام در اين عبارات كوتاه به سه نكته در مورد اين فرماندار اشاره مى‌كند.

1. او را در امر زمامدارى امت سهيم و شريك كرده و يكى از مهم‌ترين مناصب را در اختيار او گذارده است.

2. او را محرم اسرار خود و بطانه و شعار خويش قرار داده كه نشانه نهايت اعتماد و خوش‌بينى است.

3. از ميان تمام خويشاوندان و بستگان، او را از همه مطمئن‌تر براى همكارى در امر مهم حكومت اسلامى شناخته است، بنابراين شايسته نبود كه در برابر اين همه محبّت و اعتماد و اطمينان، خلافى از او سر بزند.

آن‌گاه امام عليه السلام به تخلفات فرماندار خود پرداخته و مطلب را از اينجا شروع مى‌كند و مى‌فرمايد: «اما همين كه ديدى زمان بر پسر عمويت سخت گرفته و دشمن در نبرد با او محكم ايستاده و به غارتگرى دست زده و امانت در ميان مردم خوار و بى‌مقدار شده و اين امت (از فرمان حق) تجاوز نموده و بى‌پناه گشته است (در چنين شرايطى تو) به پسر عمويت پشت كردى و با كسانى كه از او جدا شدند همراه گشتى و با آنها كه دست از ياريش كشيدند هماهنگ شدى‌

[1]. «شِعار» به لباس زيرين گفته مى‌شود كه با موى بدن انسان تماس دارد و از اين رو به صاحب سرّ و محرم رازنيز شعار مى‌گويند. در مقابل «دثار» كه به معناى لباس رويين است. واژه شعار معناى ديگرى هم دارد و آن علامت است و همچنين سخنان و جمله‌هايى كه اهداف قوم و ملتى را نشان مى‌دهد. در نامه بالا همان معناى اوّل اراده شده است.

[2]. «بِطانة» به معناى لباس زيرين در مقابل «ظِهارة» است كه به لباس رويين گفته مى‌شود. نيز به افرادى كه محرم اسرار هستند بطانة گفته مى‌شود و منظور امام از اين واژه معناى اخير است.

[3]. «مُوازَرَة» به معناى معاونت از ريشه «وِزر» به معناى سنگينى گرفته شده است، زيرا كسى كه به ديگرى كمك مى‌كند بخشى از بار سنگين او را بر دوش مى‌گيرد و وزير را نيز به همين جهت وزير مى‌گويند.