امواج عظيمى از درياى فارس برخاست‌ [1] و سيلابى نيز از كوههاى اطراف سرازير شد و تمام خانه‌ها و آنچه را در آنها بود در كام خود فرو برد و بسيارى از اهل بصره هلاك شدند. اخبار اين دو حادثه نزد اهل بصره معروف است و هر نسلى از نسل قبل آن را روايت مى‌كند. [2]

مرحوم «سيّد رضى» بعد از پايان اين خطبه، سه روايت ديگر در باره جمله‌هاى اخير كه در خطبه آمده بود نقل مى‌كند.

نخست اين كه مى‌گويد: «و في رواية و ايم اللّه لتغرقنّ بلدتكم حتّى كانّى انظر الى مسجدها كجؤجؤ سفينة او نعامة جاثمة. سپس مى‌گويد: و في رواية كجؤجؤ طير في لجّة بحر. سرانجام مى‌فرمايد: و في رواية اخرى بلادكم انتن بلاد اللّه تربة: اقربها من الماء، و ابعدها من السّماء، و بها تسعة اعشار الشّرّ، المحتبس فيها بذنبه، و الخارج بعفو اللّه. كانّى انظر الى قريتكم هذه قد طبّقها الماء، حتّى ما يرى منها الّا شرف المسجد، كانّه جؤجؤ طير في لجّة بحر.

ترجمه‌

به خدا سوگند سرزمين شما زير آب غرق مى‌شود، گويى من به مسجد آن مى‌نگرم كه همچون سينه كشتى يا شترمرغى است كه خود را به زمين چسبانيده است.

در روايت ديگرى آمده است: همانند سينه پرنده‌اى كه روى آب درياى عميق و مواجى نشسته باشد.

[1] اين نكته قابل توجّه است كه «ابن ابى الحديد» كه در قرن هفتم هجرى مى‌زيسته در مورد «خليج فارس» تعبير به «بحر فارس» مى‌كند.

[2] «ابن ابى الحديد»، جلد 1، صفحه 253.