شيطان، واى بر شما! شتر را بزنيد و پى كنيد كه آن شيطانى است!» سپس اضافه فرمود: اين شتر را بكشيد و گرنه عرب، نابود خواهد شد و شمشيرها همچنان در حركت خواهد بود. اين جا بود كه جنگ‌آوران سپاه امام به طرف شتر حمله كردند و در يك حمله برق‌آسا آن را پى نمودند، شتر بر زمين افتاد و نعره بلندى كشيد.

آنجا بود كه سپاه عايشه شكست خورد و لشكر بصره فرار كردند.

نكته جالب اين كه در بعضى از روايات آمده كه على (ع) دستور داد لاشه شتر را آتش زنند و خاكسترش را به باد دهند و فرمود: خدا لعنت كند آن را، چقدر به گوساله «سامرى» شبيه است! سپس اين آيه را تلاوت فرمود: «وَ انْظُرْ إِلى‌ إِلهِكَ الَّذِي ظَلْتَ عَلَيْهِ عاكِفاً لَنُحَرِّقَنَّهُ ثُمَّ لَنَنْسِفَنَّهُ فِي الْيَمِّ نَسْفاً»، (اى سامرى!» به اين معبودت كه پيوسته آن را پرستش مى‌كرده‌اى نگاه كن و ببين كه ما آن را نخست مى‌سوزانيم سپس خاكستر آن را به دريا مى‌پاشيم»! [1] نكته جالب ديگر اين كه «عايشه» براى تقويت روانى لشكر «بصره» خواست از روش پيامبر اسلام در جنگ بدر استفاده كند. مشتى سنگريزه برداشت و به سوى اصحاب على (ع) پاشيد و بلند فرياد زد: «شاهت الوجوه، صورتهايتان زشت باد!» (اين عمل پيامبر در جنگ بدر [2] يكى از عوامل اعجازآميز شكست لشكر دشمن بود، در حالى كه پايان جنگ «جمل» شكست مفتضحانه‌اى بود!).

در سوّمين و چهارمين و پنجمين توصيف، به وضع اخلاقى آنها پرداخته، مى‌فرمايد: «اخلاق شما پست و پيمانهايتان بى‌اعتبار و گسسته و دين شما نفاق و دورويى است!» (اخلاقكم دقاق، و عهدكم شقاق، و دينكم نفاق).

تعبير به «دقاق» كه از ماده «دقّت» و در اين جا به معناى خردى و پستى است‌

[1] سوره طه، آيه 97.

[2] ابن ابى الحديد، جلد 1، صفحه 252 تا 266، ولى در اين جا اشتباها نام جنگ حنين را برده است.