آنها شريك باشيم، نه از درّه‌اى پايين رفتيم و نه از كوهى بر آمديم و نه شمشير زديم در حالى كه ياران حسين (ع) ميان سرها و بدنهايشان جدايى افتاد و فرزندانشان يتيم و همسرانشان بيوه شدند! جابر، اصلى را كه در بالا به آن اشاره شد به استناد حديثى از پيامبر اكرم (ص) به «عطيّه» يادآور شد و گفت: من از حبيب خدا رسول خدا شنيدم كه مى‌فرمود: «من احبّ قوما حشر معهم و من احبّ عمل قوم اشرك في عملهم، كسى كه قومى را دوست دارد با آنها محشور مى‌شود و كسى كه عمل قومى را دوست دارد در عملشان شريك است».

سپس افزود: «سوگند به خدايى كه محمّد را به حقّ به نبوّت برانگيخته، نيّت ياران من همان است كه حسين و اصحابش بر آن بودند»! [1] در آيات قرآن كرارا «يهود» معاصر پيامبر اسلام را كه در مدينه مى‌زيستند مخاطب قرار داده و آنها را به خاطر اعمالى كه معاصران موسى نسبت به او انجام دادند سرزنش و مؤاخذه مى‌كند، در حالى كه قرنها بلكه هزاران سال ميان آنها فاصله بود ولى چون آنها نسبت به اعمال نياكانشان علاقه‌مند و پايبند بودند تمام فاصله در نورديده شده و همه در يك صف در برابر موسى قرار گرفتند.

از جمله در يكى از آياتى كه در آن خطاب به بهانه‌جويان يهود دارد مى‌گويد:

«قُلْ قَدْ جاءَكُمْ رُسُلٌ مِنْ قَبْلِي بِالْبَيِّناتِ وَ بِالَّذِي قُلْتُمْ فَلِمَ قَتَلْتُمُوهُمْ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ»، بگو پيامبرانى پيش از من با دلايل روشن و آنچه را گفتيد (معجزاتى را كه امروز از من مى‌خواهيد) به سراغ شما آمدند، پس چرا آنها را كشتيد اگر راست مى‌گوييد»! [2] جالب اين كه در ذيل اين آيه حديثى از امام صادق (ع) وارد شده است كه مى‌فرمايد: «خداوند مى‌دانست آنها (يهود معاصر پيامبر) قاتل پيامبران پيشين‌

[1] بحار الانوار، جلد 65، صفحه 131.

[2] سوره آل عمران، آيه 183.