آن اين كه وجود امام، به كوه عظيمى تشبيه شده، كه داراى قلّه بسيار مرتفعى است و طبيعت اين گونه كوهها و قلّه‌ها اين است كه نزولات آسمانى را در خود جاى مى‌دهد و سپس به صورت مستمرّ به روى زمينهاى گسترده و دشتها جارى مى‌سازد و گلها و گياهان و درختان را بارور مى‌كند و از سوى ديگر هيچ پرنده دور پروازى، نمى‌تواند به آن راه يابد.

اين تشبيه اشاره به همان چيزى است كه در قرآن مجيد در باره نقش كوهها در آرامش و آبادى زمين آمده: «وَ أَلْقى‌ فِي الْأَرْضِ رَواسِيَ أَنْ تَمِيدَ بِكُمْ وَ أَنْهاراً وَ سُبُلًا لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ»، خداوند در زمين، كوههاى محكم و ثابتى افكند تا اضطراب و لرزش آن را نسبت به شما بگيرد و نهرهايى (به وسيله آنها) ايجاد كرد و راههايى در آن قرار داد تا هدايت شويد». [1] آرى اگر شبكه كوههاى عظيم نبودند فشار درونى زمين از يكسو و تأثير جاذبه ماه و خورشيد و جزر و مدّ پوسته زمين از سوى ديگر و فشار وزش طوفانها از سوى سوّم، آرامش را از انسانها مى‌گرفت و آبهايى كه از آسمان نازل مى‌شد به صورت سيلاب عظيمى به درياها مى‌ريخت و ذخيره آبى به صورت نهر و چشمه وجود نداشت.

وجود امام آگاه و بيدار و نيرومند و معصوم براى هر امّت، مايه آرامش و انواع بركات است. در ضمن، اين تعبير نشان مى‌دهد كه هيچ كس را ياراى دستيابى به افكار بلند امام (ع) و اوج معرفت و كنه شخصيّت آن حضرت نيست و به اسرار وجود او جز پيامبر اكرم (ص) كه استاد بزرگ آن حضرت بود و امامان معصوم، پى نمى‌برد.

هر كس از ياران و اصحاب و پيروانش به اندازه پيمانه وجود خويش از اين اقيانوس بزرگ بهره مى‌گيرد بى‌آن كه كرانه‌ها و ژرفاى آن بر كسى روشن باشد. [2]

[1] سوره نحل، آيه 11.

[2] براى پى بردن به حقيقت تعبيرات امير مؤمنان على (ع) و برترى بى‌چون و چرايش نسبت به تمام افراد امّت كافى است توضيحات فشرده‌اى كه در مقدمه اين كتاب در باره فضايل آن حضرت آمده است مورد مطالعه قرار گيرد.