جدا شدند و به فضا پرتاب گشتند. آنها كه شدّت بيشترى داشتند به نقاط بالاتر رفتند و آنها كه شدّت كمترى داشتند در نقاط پايين‌تر قرار گرفتند.

ولى آنها كه به نقاط دورتر رفتند، باز به خاطر نيروى جاذبه نتوانستند به كلى فرار كنند و به صورت سقف محفوظى در آمدند و بخشهاى پايين‌تر، امواج كم فشارترى بودند كه از آن تعبير به موج مكفوف فرموده است.

آسمانهاى هفتگانه (كه بعدا در باره آنها سخن خواهيم گفت) در اين فضاى وسيع ظاهر گشتند، بى‌آن كه ستونى در ميان آنها ديده شود و ميخ و طنابى آنها را نگهدارى كند، تنها، تعادل نيروى جاذبه و دافعه بود كه اينها را در جايگاه خود نگه مى‌داشت و در مدارشان به حركت در مى‌آورد.

در آن زمان فضا پر از كرات كوچك و بزرگ بود و قطعات پراكنده اين امواج به خارج پرتاب شده، به طور تدريج، قطعات كوچكتر به حكم جاذبه به سوى كرات بزرگتر كشيده شدند و فضا جاروب شد و ستارگان، درخشيدن گرفتند و كواكب، زينت‌بخش شدند، خورشيد، نورافشانى كرد و ماه، تابندگى را آغاز نمود و هر كدام در مدار خود به گردش در آمدند.

در بعضى از فرضيه‌ها در باره پيدايش جهان آمده است كه عامل جدايى منظومه‌ها و كهكشانها و كرات آسمانى از توده نخستين، يك انفجار عظيم درونى بوده كه عامل آن به طور دقيق براى هيچ كس مشخّص نيست. اين انفجار، بخشهاى عظيمى از توده گاز مايع‌گون نخستين را به فضاى اطراف پرتاب كرد و كرات و منظومه‌ها را تشكيل داد.

ممكن است تعبيرى كه در كلام مولا (ع) آمده است كه «تندباد و طوفان ديگرى وزيدن گرفت كه سرچشمه آن نقطه دوردستى بود و آن آب را به شدّت به هم زد تا كفها بر آن آشكار شد» اشاره به همين انفجار عظيم كه از اعماق مادّه نخستين سرچشمه گرفت، باشد.