آن است كه غروب ستارگان دليل بر حدوث آنها مى‌باشد و نيز دليل است بر نفى عقيده ستاره‌پرستان همان گونه كه در داستان ابراهيم (ع) آمده است.

(آيه 2)- اما ببينيم اين سوگند براى چه ياد شده است؟ آيه مورد بحث چنين توضيح مى‌دهد: «كه هرگز دوست شما [محمّد صلّى اللّه عليه و آله‌] منحرف نشده و مقصد را گم نكرده است» (ما ضَلَّ صاحِبُكُمْ وَ ما غَوى‌). او هميشه در مسير حق گام برمى‌دارد، و در گفتار و كردارش كمترين انحرافى نيست.

(آيه 3)- سپس براى تأكيد اين مطلب، و اثبات اين كه آنچه مى‌گويد از سوى خداست، مى‌افزايد: «و هرگز از روى هواى نفس سخن نمى‌گويد» (وَ ما يَنْطِقُ عَنِ الْهَوى‌).

اين تعبير شبيه استدلالى است براى آنچه در آيه قبل در زمينه نفى ضلالت و غوايت آمده، چرا كه سر چشمه گمراهيها غالبا پيروى از هواى نفس است.

(آيه 4)- سپس با صراحت تمام مى‌گويد: «آنچه مى‌گويد چيزى جز وحى كه بر او نازل شده نيست» (إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحى‌).

او از خودش چيزى نمى‌گويد، و قرآن ساخته و پرداخته فكر او نيست، همه از ناحيه خداست، و دليل اين ادعا در خودش نهفته است، بررسى آيات قرآن نيز گواهى مى‌دهد كه هرگز يك انسان هر قدر عالم و متفكر باشد- تا چه رسد به انسان درس نخوانده‌اى كه در محيطى مملو از جهل و خرافات پرورش يافته- قادر نيست سخنانى چنين پرمحتوا بياورد كه بعد از گذشتن قرنها الهام‌بخش مغزهاى متفكران است، و مى‌تواند پايه‌اى براى ساختن اجتماع صالح، سالم، مؤمن و پيشرو گردد.

ضمنا اين سخن تنها در مورد آيات قرآن نيست، بلكه به قرينه آيات گذشته سنت پيامبر صلّى اللّه عليه و آله را نيز شامل مى‌شود چرا كه اين آيه با صراحت مى‌گويد: او از روى هوى سخن نمى‌گويد هر چه مى‌گويد وحى است.

حديث جالب زير شاهد ديگرى بر اين مدعاست.

«سيوطى» كه از دانشمندان معروف اهل سنت است در تفسير «در المنثور» چنين نقل مى‌كند: «روزى رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله دستور داد درهاى خانه‌هائى كه به داخل‌