مطرح مى‌كند، و آن مسأله نفخ صور و خروج مردگان از قبر است.

مى‌فرمايد: «و گوش فرا ده و منتظر روزى باش كه منادى از مكانى نزديك ندا مى‌دهد» (وَ اسْتَمِعْ يَوْمَ يُنادِ الْمُنادِ مِنْ مَكانٍ قَرِيبٍ).

يعنى؛ اين صدا آن چنان در فضا پخش مى‌شود كه گويى بيخ گوش همه است.

(آيه 42)- «روزى كه همگان صيحه رستاخيز را به حق مى‌شنوند، آن روز، روز خروج (از قبرها) است»! (يَوْمَ يَسْمَعُونَ الصَّيْحَةَ بِالْحَقِّ ذلِكَ يَوْمُ الْخُرُوجِ).

مخاطب در «و استمع» (گوش فرا ده) گر چه شخص پيامبر صلّى اللّه عليه و اله است ولى مسلما مقصود همه انسانها هستند.

و منظور از «گوش فرادادن» يا انتظار كشيدن است، زيرا كسانى كه در انتظار حادثه‌اى به سر مى‌برند كه با صداى وحشتناكى شروع مى‌شود دائما گوش فرا مى‌دهند، و منتظرند. و يا منظور گوش فرا دادن به اين سخن الهى است، و معنى چنين مى‌شود: «اين سخن را بشنو كه پروردگارت در باره صيحه رستاخيز مى‌گويد».

اين منادى همان «اسرافيل» است كه در «صور» مى‌دمد، و در آيات قرآن نه با نام بلكه با تعبيرات ديگرى به او اشاره شده است.

(آيه 43)- و براى اين كه روشن شود حاكم در اين دادگاه بزرگ كيست؟

مى‌افزايد: «مائيم كه زنده مى‌كنيم و مى‌ميرانيم و بازگشت تنها به سوى ماست» (إِنَّا نَحْنُ نُحْيِي وَ نُمِيتُ وَ إِلَيْنَا الْمَصِيرُ).

(آيه 44)- سپس براى توضيح بيشتر در باره بازگشت مردم به سوى خداوند مى‌فرمايد: «روزى كه زمين بسرعت از روى آنها شكافته مى‌شود و (از قبرها) خارج مى‌گردند» (يَوْمَ تَشَقَّقُ الْأَرْضُ عَنْهُمْ سِراعاً).

و در پايان آيه مى‌افزايد: «و اين جمع كردن (مردم در قيامت) براى ما آسان است» (ذلِكَ حَشْرٌ عَلَيْنا يَسِيرٌ).

روشن است خداوندى كه آفريننده آسمانها و زمين و آنچه در ميان آن دو است حشر و نشور مردگان براى او كار ساده‌اى مى‌باشد.

(آيه 45)- و در اين آيه كه آخرين آيه اين سوره است بار ديگر به پيامبرش در