(آيه 39)- بعد از ذكر دلائل مختلف معاد و ترسيم صحنه‌هاى مختلفى از قيامت چون به هر حال گروهى تسليم حق نيستند و لجاجت و پا فشارى بر باطل دارند پيامبر صلّى اللّه عليه و اله را مخاطب قرار داده، مى‌گويد: «در برابر آنچه آنها مى‌گويند شكيبا باش» (فَاصْبِرْ عَلى‌ ما يَقُولُونَ).

چرا كه تنها با نيروى صبر و استقامت مى‌توان بر اين مشكلات پيروز شد، و توطئه‌هاى دشمن را درهم شكست، و نسبتهاى نارواى آنها را در مسير حق تحمل كرد.

و از آنجا كه صبر و استقامت نياز به پشتوانه‌اى دارد، و بهترين پشتوانه ياد خدا و ارتباط با مبدأ علم و قدرت جهان آفرين است در دنبال اين دستور مى‌افزايد:

«و پيش از طلوع آفتاب و پيش از غروب تسبيح و حمد پروردگارت را به جا آور» (وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَ قَبْلَ الْغُرُوبِ).

(آيه 40)- همچنين «در بخشى از شب او را تسبيح كن و بعد از سجده‌ها» (وَ مِنَ اللَّيْلِ فَسَبِّحْهُ وَ أَدْبارَ السُّجُودِ).

اين ياد مداوم و تسبيح مستمر همچون قطره‌هاى حياتبخش باران بر سرزمين قلب و جان تو مى‌ريزد، و آن را سيراب مى‌كند، دائما به تو نشاط و حيات مى‌بخشد و به استقامت در مقابل مخالفان لجوج دعوت مى‌كند.

تسبيح خداوند در اين مواقع چهار گانه اشاره به نمازهاى پنجگانه روزانه و بعضى از نوافل پر فضيلت است، به اين ترتيب كه‌ «قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ» اشاره به نماز صبح است، زيرا آخر وقت آن طلوع آفتاب مى‌باشد.

«وَ قَبْلَ الْغُرُوبِ» اشاره به نماز ظهر و عصر است، چرا كه آخر وقت هر دو غروب آفتاب است.

«وَ مِنَ اللَّيْلِ» نماز مغرب و عشا را بيان مى‌كند، «وَ أَدْبارَ السُّجُودِ» نظر به نافله‌هاى مغرب دارد كه بعد از مغرب به جا آورده مى‌شود.

(آيه 41)- با صيحه رستاخيز همه زنده مى‌شوند: در اين آيه همانند ساير آيات اين سوره تكيه بر مسأله معاد و رستاخيز شده و باز گوشه ديگرى از آن را