كه هر گونه شك و ترديد و وحشت را از انسان زائل مى‌كند و او را در طوفان حوادث ثابت قدم مى‌دارد.

اين آرامش ممكن است جنبه عقيدتى داشته باشد، و تزلزل اعتقاد را بر طرف سازد، يا جنبه عملى، به گونه‌اى كه ثبات قدم و مقاومت و شكيبائى به انسان بخشد، البته تعبيرات خود آيه در اينجا بيشتر ناظر به معنى اول است.

(آيه 5)- نتيجه ديگر فتح المبين! نقل كرده‌اند هنگامى كه بشارت «فتح مبين» و «اتمام نعمت» و «هدايت» و «نصرت» به پيغمبر اسلام صلّى اللّه عليه و اله در آيات نخست اين سوره داده شد بعضى از مسلمانان كه از حوادث «حديبيه» دلتنگ بودند عرض كردند: «گوارا باد بر تو اين همه مواهب الهى اى رسول خدا! خداوند آنچه را به تو داده و مى‌دهد بيان كرده، به ما چه خواهد داد؟» در اينجا آيه نازل شد و به مؤمنان بشارت داد كه براى آنها نيز پاداشهاى بزرگى فراهم شده.

قرآن همچنان در ارتباط با صلح «حديبيه» و بازتابهاى مختلف آن در افكار مردم، و نتايج پر بار آن سخن مى‌گويد، و سرنوشت هر گروه را در اين بوته آزمايش بزرگ مشخص مى‌سازد.

نخست مى‌فرمايد: «هدف ديگر (از اين فتح مبين) اين بود كه مردان و زنان با ايمان را در باغهائى (از بهشت) وارد كند كه نهرها از زير (درختانش) جارى است» (لِيُدْخِلَ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِناتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ).

در حالى كه «جاودانه در آن مى‌مانند»، و اين نعمت بزرگ هرگز از آنان سلب نمى‌شود (خالِدِينَ فِيها).

«و گناهانشان را مى‌بخشد» (وَ يُكَفِّرَ عَنْهُمْ سَيِّئاتِهِمْ).

«و اين نزد خدا رستگارى بزرگى است»! (وَ كانَ ذلِكَ عِنْدَ اللَّهِ فَوْزاً عَظِيماً).

به اين ترتيب خداوند در برابر آن چهار موهبتى كه به پيامبرش در فتح المبين داد، دو موهبت عظيم نيز به مؤمنان ارزانى داشت: بهشت جاويدان با تمام نعمتهايش، و عفو و گذشت از لغزشهاى آنها، علاوه بر سكينه و آرامش روحى كه در اين دنيا به آنها بخشيد، و مجموعه اين سه نعمت، فوز عظيم و پيروزى بزرگى است‌