(آيه 22)- موسى از تمام وسائل هدايت براى نفوذ در دلهاى تاريك اين مجرمان استفاده كرد، ولى هيچ اثرى در فرعونيان نبخشيد، لذا مأيوس شد و چاره‌اى جز نفرين به آنها نديد، چرا كه قوم فاسدى كه هيچ اميدى به هدايتشان نباشد از نظر نظام آفرينش حق حيات ندارند.

لذا آيه شريفه مى‌گويد: «پس موسى به پيشگاه پروردگارش عرضه داشت كه اينها قومى مجرم و گنهكارند» (فَدَعا رَبَّهُ أَنَّ هؤُلاءِ قَوْمٌ مُجْرِمُونَ).

چه نفرين مؤدبانه‌اى؟ نمى‌گويد خداوندا! آنها را چنين و چنان كن، بلكه همين اندازه مى‌گويد: خداوندا! اينها گروهى مجرمند كه اميدى به هدايتشان باقى نمانده.

(آيه 23)- خداوند نيز دعاى موسى را اجابت كرد، و به عنوان مقدمه نزول عذاب بر فرعونيان و نجات بنى اسرائيل به او دستور داده شد: «بندگان مرا شبانه حركت ده كه شما (از طرف فرعون و لشكريانش) تعقيب مى‌شويد»! (فَأَسْرِ بِعِبادِي لَيْلًا إِنَّكُمْ مُتَّبَعُونَ).

اما نگران نباش، لازم است آنها شما را تعقيب كنند تا به سرنوشتى كه در انتظار آنهاست گرفتار آيند.

(آيه 24)- سپس مى‌افزايد: هنگامى كه از دريا همگى به سلامت گذشتيد «دريا را آرام و گشاده بگذار» و بگذر (وَ اتْرُكِ الْبَحْرَ رَهْواً).

منظور از دريا در اين آيات همان رود عظيم نيل است.

طبيعى است كه موسى و بنى اسرائيل مايل بودند هنگامى كه خود از دريا گذشتند بار ديگر آبها سر بر هم بگذارند و اين فاصله عظيم را پر كنند، ولى به آنها دستور داده شد كه به هنگام گذشتن از درياى نيل عجله نكنيد، بگذاريد فرعون و لشكريانش تا آخرين نفر وارد شوند، چرا كه فرمان مرگ و نابودى آنها به امواج خروشان نيل داده شده است! لذا در پايان آيه مى‌افزايد: «آنها لشكرى غرق شده خواهند بود» (إِنَّهُمْ جُنْدٌ مُغْرَقُونَ).