آنها را مى‌بينى كه بر آتش عرضه مى‌شوند، در حالى كه از شدت خوارى خاشعند، و زير چشمى و مخفيانه به آن نگاه مى‌كنند» (وَ تَراهُمْ يُعْرَضُونَ عَلَيْها خاشِعِينَ مِنَ الذُّلِّ يَنْظُرُونَ مِنْ طَرْفٍ خَفِيٍّ).

اين ترسيمى است از حالت كسى كه شديدا از چيزى مى‌ترسد و نمى‌خواهد آن را با تمام چشمش ببيند و در عين حال نمى‌تواند از آن غافل بماند، ناچار پيوسته مراقب آن است اما با گوشه چشم! آخرين مجازاتى كه در اينجا بيان شده شنيدن ملامت و سرزنش دردناك مؤمنان است، چنانكه در پايان آيه آمده است: «و كسانى كه ايمان آورده‌اند مى‌گويند: زيانكاران واقعى آنها هستند كه سرمايه‌هاى جان و خانواده خود را در روز قيامت از دست داده، و زيان كرده‌اند» (وَ قالَ الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ الْخاسِرِينَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَ أَهْلِيهِمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ).

چه زيانى از اين بالاتر كه انسان هستى خويشتن را از دست دهد، و سپس همسر و فرزند و بستگان خود را، و در درون عذاب الهى گرفتار آتش حسرت و فراق نيز بشود.

سپس مى‌افزايند: اى اهل محشر! همه «بدانيد كه ظالمان (آن روز) در عذاب دائمند» (أَلا إِنَّ الظَّالِمِينَ فِي عَذابٍ مُقِيمٍ).

توجه به اين نكته لازم است كه «عذاب جاويدان» براى اين ظالمان قرينه بر اين است كه منظور از آن كافران است.

(آيه 46)- اين آيه نيز گواه بر اين حقيقت است كه مى‌گويد: «آنها جز خدا اوليا و ياورانى ندارند كه آنان را يارى كنند» و عذاب الهى را از آنها دفع نمايند (وَ ما كانَ لَهُمْ مِنْ أَوْلِياءَ يَنْصُرُونَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ).

آنها رشته‌هاى ارتباط خود را با بندگان خالص با انبيا و اوليا بريده‌اند، لذا در آنجا يار و ياورى ندارند، قدرتهاى مادى نيز در آنجا همه از كار مى‌افتد، و به همين دليل تك و تنها در برابر عذاب الهى قرار مى‌گيرند.

و براى تأكيد اين معنى در پايان آيه مى‌افزايد: «هر كس را خداوند گمراه سازد