دادند»؟ (أَمِ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِياءَ).

با اين كه «ولىّ تنها خداست» (فَاللَّهُ هُوَ الْوَلِيُّ).

پس اگر مى‌خواهند براى خود ولى و سرپرستى برگزينند بايد خدا را برگزينند.

سپس به دليل ديگرى پرداخته، مى‌گويد: «اوست كه مردگان را حيات مى‌بخشد» (وَ هُوَ يُحْيِ الْمَوْتى‌).

و چون معاد و رستاخيز به دست اوست، و بزرگترين نگرانى انسان چگونگى زندگى او بعد از مرگ است، بنابر اين بايد دست به دامن والاى او زد و نه غير او.

سپس به ذكر دليل سومى پرداخته، مى‌گويد: «و اوست كه بر هرچيزى تواناست» (وَ هُوَ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ).

اشاره به اين كه شرط اصلى «ولىّ» دارا بودن قدرت است و قادر حقيقى اوست.

(آيه 10)- و در اين آيه چهارمين دليل ولايت او را به اين صورت شرح مى‌دهد: «و در هر چيز اختلاف كنيد داورى و حكمش با خداست، و تنها اوست كه مى‌تواند به اختلافات شما پايان دهد (وَ مَا اخْتَلَفْتُمْ فِيهِ مِنْ شَيْ‌ءٍ فَحُكْمُهُ إِلَى اللَّهِ).

آرى! يكى از شؤون ولايت آن است كه بتواند به اختلافات كسانى كه تحت ولايت او هستند با داورى صحيحش پايان دهد.

بعد از ذكر اين دلائل مختلف بر انحصار مقام ولايت در ذات پاك خداوند از قول پيامبرش صلّى اللّه عليه و اله مى‌گويد: «اين است خداوند پروردگار من» با اين اوصاف كماليه‌ (ذلِكُمُ اللَّهُ رَبِّي).

و به همين دليل من او را ولى و ياور خود برگزيده‌ام «بر او توكل كردم و به سوى او (در مشكلات و گرفتاريها و لغزشها) باز مى‌گردم» (عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَ إِلَيْهِ أُنِيبُ).

(آيه 11)- اين آيه مى‌تواند دليل پنجمى بر ولايت مطلقه پروردگار باشد، يا دليلى بر مقام ربوبيت و شايستگى او براى توكل و انابه، مى‌فرمايد: «او آفريننده‌