(آيه 24)- در اين آيه گروه ظالمان و مجرمان را با گروه مؤمنانى كه وضع حالشان قبلا بيان شد مقايسه مى‌كند، تا در اين مقايسه واقعيتها بهتر روشن گردد، مى‌فرمايد: «آيا كسى كه با صورت خود عذاب دردناك (الهى) را در روز قيامت دور مى‌سازد» همانند كسى است كه هرگز آتش دوزخ به او نمى‌رسد (أَ فَمَنْ يَتَّقِي بِوَجْهِهِ سُوءَ الْعَذابِ يَوْمَ الْقِيامَةِ).

حال ظالمان دوزخى در آن روز به گونه‌اى است كه بايد با صورت از خود دفاع كنند، چرا كه دست و پاى آنها در غل و زنجير است.

سپس در پايان آيه مى‌افزايد: در آن روز «به ظالمان گفته مى‌شود: بچشيد آنچه را به دست مى‌آورديد» و انجام مى‌داديد! (وَ قِيلَ لِلظَّالِمِينَ ذُوقُوا ما كُنْتُمْ تَكْسِبُونَ).

آرى! فرشتگان عذاب اين واقعيت دردناك را براى آنها بيان مى‌كنند كه اينها همان اعمال شماست كه در كنار شما قرار گرفته، و آزارتان مى‌دهد.

(آيه 25)- آنچه تاكنون گفته شد اشاره كوتاهى بود به عذابهاى دردناك آنان در قيامت و در اين آيه سخن از عذاب دنياى آنها مى‌گويد، مبادا تصور كنند كه در اين زندگى دنيا در امان خواهند بود، مى‌فرمايد: «كسانى كه قبل از آنها بودند نيز.

(آيات ما را) تكذيب نمودند، و عذاب (الهى) از جائى كه فكر نمى‌كردند به سراغشان آمد» (كَذَّبَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَأَتاهُمُ الْعَذابُ مِنْ حَيْثُ لا يَشْعُرُونَ).

(آيه 26)- در اين آيه نشان مى‌دهد كه عذاب دنيوى آنها تنها جنبه جسمانى نداشته، بلكه كيفر روانى نيز بوده است، مى‌فرمايد: «خداوند خوارى را در زندگى اين دنيا به آنها چشانيد» (فَأَذاقَهُمُ اللَّهُ الْخِزْيَ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا).

آرى! اگر انسان گرفتار مصيبتى شود اما آبرومند و سر بلند جان بسپارد مهم نيست، مهم آن است كه با خوارى و ذلت جان دهد، و با بى‌آبروئى و رسوائى گرفتار چنگال عذاب شود.

ولى با اين همه «عذاب آخرت شديدتر است اگر مى‌دانستند» (وَ لَعَذابُ الْآخِرَةِ أَكْبَرُ لَوْ كانُوا يَعْلَمُونَ).