شأن نزول ديگرى براى آيه فوق نقل شده كه بى‌شباهت به شأن نزول اوّل نيست و آن اين كه زن مسلمانى بنام اسماء در سفر «عمرة القضاء» در خدمت پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله بود، مادر وجدّه آن زن به سراغ او آمدند و از او كمكى خواستند، از آنجا كه آن دو نفر مشرك و بت‌پرست بودند «اسماء» از كمك به آنها امتناع ورزيد، گفت بايد از پيامبر صلى الله عليه و آله اجازه بگيرم، زيرا شما پيرو آيين من نيستيد، نزد پيامبر صلى الله عليه و آله آمد اجازه خواست، آيه مورد بحث نازل گرديد و به او اجازه داد.

مى‌فرمايد: «لَيْسَ عَلَيْكَ هُدَاهُمْ؛ تو مجبور به هدايت آنها نيستى.»

اين جمله خطاب به پيغمبر اسلام صلى الله عليه و آله است و ارتباط آن با آيات قبل روشن است، زيرا آيات قبل مسأله انفاق را بطور كلّى مطرح نموده، و اين آيه مسأله جواز انفاق به غير مسلمانان را شرح مى‌دهد، به اين معنى كه عدم انفاق بر بينوايان غير مسلمان به منظور اين كه تحت فشار فقر قرار گيرند و اسلام را اختيار كنند و هدايت شوند، صحيح نيست!

بنابراين، همان‌طور كه بخششهاى الهى و نعمتهاى او در اين جهان شامل حال همه انسانها (صرف نظر از عقيده و آيين آنها) مى‌شود، مؤمنان هم بايد به هنگام انفاقهاى مستحبّى و رفع نيازمنديهاى بينوايان، رعايت حال غير مسلمانان را نيز بكنند!

البتّه اين در صورتى است كه انفاق بر غير مسلمانان به خاطر يك كمك انسانى باشد و موجب تقويت كفر و پيشبرد نقشه‌هاى شوم دشمنان نگردد بلكه آنها را به روح انساندوستى اسلام آگاه سازد.

روشن است كه منظور از عدم وجوب هدايت مردم بر پيامبر اين نيست‌