خلاصه، در يك جامعه بدبخت نمى‌توان خوشبخت زندگى كرد.

قرآن به اين وسيله مسلمانان را توجّه مى‌دهد كه انفاق اگر بظاهر چيزى از شما كم مى‌كند، در واقع چيزهايى بر سرمايه‌هاى شما مى‌افزايد، و هم از نظر معنوى و هم از نظر مادّى خوشبختى مى‌آفريند.

در دنياى امروز كه در نتيجه اختلاف طبقاتى، پايمال شدن ثروتها در جنگها و حوادث ديگر به روشنى بچشم مى‌خورد، درك معنى آيه فوق چندان مشكل نيست.

ضمناً از آيه استفاده مى‌شود كه يك نوع ارتباط ميان «ترك نمودن انفاق» و «فحشاء» وجود دارد، البتّه اگر فحشاء به معنى بخل باشد ارتباط آن از اين جهت است كه ترك انفاق و بخششهاى مالى، آرام آرام صفت «بخل» را كه از بدترين صفات است در انسان نهادينه مى‌كند، و اگر فحشاء را به معنى مطلق گناه، يا فحشاى جنسى بگيريم باز ارتباط آن با ترك انفاق بر كسى پوشيده نيست، زيرا سرچشمه بسيارى از گناهان، وبى‌عفّتى‌ها و خود فروشيها، فقر و تهيدستى است!

علاوه بر همه اينها، انفاق يك سلسله آثار و بركات معنوى دارد كه در ادامه آيه به آن اشاره شده است: «وَاللَّهُ يَعِدُكُم مَّغْفِرَةً مّنْهُ وَفَضْلًا».

در تفسير مجمع البيان از امام صادق عليه السلام نقل شده است كه هنگام انفاق دو چيز از طرف خدا است و دو چيز از ناحيه شيطان است، آنچه از جانب خداست «آمرزش گناهان» و «وسعت روزى» است، و آنچه از طرف شيطان است «وعده فقر» و «امر بفحشاء» است.

بنابراين، منظور از مغفرت، آمرزش گناهان است و منظور از فضل،