خدا به اين وسيله مردم را آگاه مى‌كند كه خوددارى از انفاق به جهت ترس از تهيدستى، فكرى غلط و از وسوسه‌هاى شيطانى است و چون ممكن است به نظر برسد كه اين ترس گرچه از ناحيه شيطان است ولى يك ترس منطقى است، بلا فاصله مى‌فرمايد:

«ويأمركم بالفحشاء؛ شيطان شما را وادار به معصيت و گناه مى‌كند.»

بنابراين، ترس از فقر و تهيدستى به يقين غلط است زيرا شيطان جز به باطل و گمراهى دعوت نمى‌كند.

اصولًا هر نوع فكر «منفى و بازدارنده» سرچشمه‌اش انحراف از فطرت و تسليم در برابر وسوسه‌هاى شيطانى است، امّا هرگونه فكر «مثبت» و «سازنده» و آميخته با بلند نظرى سرچشمه‌اش الهامات الهى و فطرت پاك خداداد است.

و با توجّه به اين كه وسوسه‌هاى شيطانى بر ضدّ قوانين آفرينش و سنّت الهى است، نتيجه و اثرش زيان و بدبختى است.

در مقابل، فرمان‌هاى پروردگار، هماهنگ و هم دوش با آفرينش و فطرت است و نتيجه آن، حيات و زندگى سعادت‌بخش مى‌باشد.

به تعبير روشن‌تر، در نظر ابتدايى انفاق و بذل مال، چيزى جز «كم كردن» مال نيست، و اين همان نظر كوته‌بينانه شيطانى است، ولى با دقّت و ديد وسيع واضح است كه انفاق ضامن بقاى جامعه، و تحكيم عدالت اجتماعى، وسبب كم كردن فاصله طبقاتى، و پيشرفت همگانى مى‌باشد، و مسلّم است كه با پيشرفت اجتماع افرادى كه در آن اجتماع زندگى مى‌كنند نيز در رفاه و آسايش خواهند بود؛ اين همان نظر واقع‌بينانه الهى است.