بنابراين روشن است كه سود و نتيجه عبادات و نيايش‌ها متوجّه عبادت كنندگان مى‌شود.

«اثر تربيتى» عبادات- در صورتى كه با توجّه مخصوص و آداب خاصّش انجام شود- قابل انكار نيست، به طور قطع خدا نيازى به نيايش ما ندارد و اين ما هستيم كه با نيايش و عبادت او به‌ «نتايج بزرگ تربيتى و اخلاقى» مى‌رسيم.

به گفته دكتر «الكسيس كارل» دانشمند و محقّق معروف:

«هنگامى كه كلمات منطقى براى اميدوارى نمى‌توان يافت، نيايش، انسان را اميدوار مى‌كند، «و قدرت ايستادگى در برابر حوادث بزرگ» را به او مى‌بخشد، اين كيفيّت ممكن است در همه‌كس آشكار گردد». [1]

در جاى ديگرى از كتاب خود مى‌گويد: «نيايش بر روى صفات و خصائل انسان اثر مى‌گذارد بنابراين بايد نيايش را پيوسته انجام داد». [2]

در ادامه مى‌گويد:

«اجتماعاتى كه احتياج به نيايش را در خود كشته‌اند معمولًا از فساد و زوال مصون نخواهند بود».. [3]

اثر عبادت و نيايش به قدرى عجيب و سريع است كه حتّى گاهى در جسم انسان آثار شگفت آورى از خود ظاهر مى‌سازد و از طرق حسّى آثار آن را مى‌توان مشاهده نمود.

به گفته همان دانشمند:

[1]. نيايش، صفحه 137.

[2]. نيايش، صفحه 12.

[3]. نيايش، صفحه 17.