بنيه‌هاى نظامى و تسليحاتى ممكن نيست، بلكه اين كار گرچه از يك نظر جنبه ايمنى دارد و چاره‌اى از آن نيست ولى از سوى ديگر احتمال بروز جنگ را افزايش مى‌دهد، لذا براى‌ به وجود آوردن يك «صلح پايدار» تقويت بنيه ايمان و اخلاق را به عنوان راه اساسى پيشنهاد مى‌كند:

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا ادْخُلُوا فِى السِّلْمِ كَافَّةً؛ اى افراد با ايمان همگى در صلح درآييد». [1]

شرط برخوردارى از نعمت امنيّت و صلح؛ ورود همه به منطقه امن‌ «ايمان و خداپرستى و حق‌طلبى» است و تنها در اين منطقه است كه همه با چشم برادر به يكديگر نگاه مى‌كنند و همه بندگان، داراى يك خدا و همه محبوب و مورد احترام او هستند. در اين منطقه است كه هركس بايد منافع ديگرى را همچون منافع خود بشمارد و آنچه را براى خود مى‌پسندد، براى ديگران هم بپسندد و آنچه را تنفر دارد براى ديگران نيز نخواهد و در اين‌جا است كه گذشت و ايثار براى خدا و در راه او درخشندگى خاصى داشته و از بارزترين صفات انسانى محسوب مى‌گردد.

رعايت اصول انسانى در برابر دشمن‌

در حالى كه كلمه «دشمن» براى بسيارى از مردم مجوّز هر نوع خشونت و اعمال غير انسانى است، اسلام با دستورات مؤكّد و مشروح خود، ترديدى در اين امر باقى نگذارده كه برخورد با دشمنان هم‌

[1]. سوره بقره، آيه 208.