خطر است بايد آن را در مورد بيمار بكار ببرد.

سؤال 1395- به طور كلّى با توجّه به علوم امروزى اگر بدانيم يا احتمال بدهيم كه نجات جان بيمار وابسته به مصرف داروهاى خاصى مى‌باشد كه مضرّند و اين مضرّات به احتمال قوى براى همگان رخ خواهد داد و با تجويز پزشك، شخص دچار يك يا چند مورد از اين عوارض شود، آيا پزشك مسئول است؟

جواب: در صورتى كه دارو منحصر به فرد باشد و تأثير آن از زيانهاى آن بيشتر است و پزشك چگونگى را به بيمار اعلام كند تجويز آن مانعى ندارد.

سؤال 1396- اگر دارو يا داروهايى، نه براى نجات جان بيمار بلكه جهت تسكين و مداواى ناراحتيهايى كه باعث آزار بيمار مى‌شوند همانند: تب، خارش، درد، زخم و ... مصرف شوند و بدانيم يا احتمال دهيم كه اين داروها مؤثرند و با توجّه به اين كه اكثر داروهاى مؤثر، در كوتاه مدّت يا درازمدت داراى عوارض زيادى مى‌باشند، در صورت تجويز پزشك و ايجاد عارضه كه گاهى بدتر از بيمارى اوّليّه مى‌باشد، آيا پزشك مسئوليّتى به عهده خواهد داشت؟ (لازم به ذكر است شايع‌ترين و بيشترين تجويز دارو در چنين مواردى صورت مى‌گيرد و لذا اهميّت فراوانى دارد و از طرفى اگر بخواهيم درمان هيچ ضررى نداشته باشد گاهى اصلا هيچ درمانى نبايد انجام دهيم).

جواب: اگر ضرر مهمّى نداشته باشد اشكالى ندارد زيرا داروها به هر حال عوارضى دارند، ولى اگر ضرر مهمّى داشته باشد تجويز آن جايز نيست مگر در صورت ضرورت شديد با كسب رضايت بيمار يا ولىّ او.

سؤال 1397- در صورتى كه داروهاى كاملا مؤثّر به هر علّتى در دسترس نباشند، آيا پزشك مى‌تواند داروهايى را كه احتمال مى‌دهد مؤثّر باشند تجويز كند؟ در صورت عدم موفقيّت، آيا پزشك در قبال عوارض احتمالى اين داروها يا هزينه بيهوده‌اى كه بر بيمار تحميل شده مسئول و مديون است؟