تاكنون نديديم، فرمود: «نِعَمٌ اسْتَقْبَلَنى جَبْرَئيلُ فَبَشَّرَنى بِبَشاراتٍ مِن اللَّه عزّ و جَل فَسَجَدْتُ لِلّه شُكراً لِكُّلِ بُشْرى‌ سَجْدَةً؛ آرى جبرئيل به استقبال من آمد و بشارت‌هايى از سوى خداوند متعال به من داد، من براى هر بشارتى سجده شكر در پيشگاه خدا بجا آوردم». [1]

از اين حديث به خوبى استفاده مى‌شود كه پيشوايان بزرگ تا آنجا كه در توان داشتند براى هر نعمتى شكرى جداگانه بجا مى‌آوردند.

5- در حديث ديگرى از امام صادق عليه السلام دستورى براى شكر جامع و كامل آمده است، (هر چند شكر جامع و كامل به معنى واقعى كلمه از انسان ساخته نيست،) فرمود: «اذا اصْبَحتَ وَ امْسَيْتَ فَقُلْ عَشْرَ مَرّات اللَّهُمَّ ما اصْبَحْتَ بى مِنْ نِعْمَةٍ اوْ عافِيَةٍ مِنْ دِينٍ اوْ دُنْيا فَمِنْكَ وَحْدَكَ لا شَريكَ لَكَ، لَكَ الْحَمْدُ وَ لَكَ الشُّكْرُ بِها عَلَىَّ يا رَبِّ حَتَّى تَرْضى وَ بَعْدَ الرِّضا؛ هنگامى كه صبح و شام مى‌كنى، ده بار اين دعا را بخوان، خداوندا! آنچه از نعمت‌ها، صبحگاهان بر من ارزانى شده، سلامت دين يا دنيا همه از تو است، يگانه‌اى، همتايى ندارى، پيوسته حمد و شكر مخصوص تو است، به خاطر آنچه به من دادى، تا از من راضى شوى، و حتّى بعد از رضا، تو را حمد و سپاس مى‌گويم».

بعد امام عليه السلام فرمود: «هرگاه اين كار را انجام دهى شكر نعمت‌هايى را كه در آن روز و شب به تو مى‌رسد ادا كرده‌اى». [2]

6- اميرمؤمنان على عليه السلام در حديث كوتاه و پرمعنايى چنين مى‌فرمايد: «شُكُرُ النِّعْمَةِ امانٌ مِنْ تَحْليلِها وَ كَفيلٌ بِتَأيِيدها؛ شكر نعمت مانع زوال نعمت مى‌شود، و سبب تأييد آن مى‌گردد». [3]

7- و در حديث ديگر مى‌فرمايد: «شَرُّ النَّاسِ مَنْ لا يَشْكُرُ النِّعْمَةَ وَ لا يَرْعى الْحُرُمَةَ؛ بدترين مردم كسى است كه در برابر نعمت شكرگزارى نمى‌كند و رعايت احترام نمى‌كند».

(احترام خالق و خلق). [4]

در زمينه اهميت شكر و تأثير آن در دوام نعمت‌ها و فزونى آن، آنقدر احاديث وارد شده است كه ذكر همه آنها در اين مختصر نمى‌گنجد و آنچه در بالا آمد گوشه‌اى از آن است.

[1]. اصول كافى، جلد 2، صفحه 98، حديث 24.

[2]. همان، حديث 28.

[3]. شرح فارسى غرر الحكم، جلد 4، صفحه 179.

[4]. همان، صفحه 170.