اگر ناسپاسى كنيد مجازاتم شديد (و دردناك) است» (وَ اذْ تَأَذَّنَ رَبَّكُمُ لَئِن شَكَرتُم لَازْيَدَنَّكُمْ وَ لَئِن كَفَرتُم انَّ عَذابى لَشديد) اين سخن را موسى عليه السلام هنگامى به بنى‌اسرائيل مى‌گويد كه از چنگال فرعون و فرعونيان رهائى يافته و استقلال و عظمت و آزادى و نعمت را دريافته‌اند و گروه كثيرى از آنها بناى ناسپاسى را گزارده‌اند!

جمله‌ «لَازِيْدَنَّكُمْ» كه با انواع تاكيدات همراه است يك وعده قطعى الهى در برابر سپاس گزاران است كه نعمت آنها را افزون مى‌كند و جالب اينكه درباره كفران كنندگان نمى‌فرمايد شما را عذاب مى‌كنم بلكه مى‌فرمايد: «عذاب من شديد است» اين تفاوت تعبير دليل بر نهايت لطف پروردگار است و در عين حال هشدار شديدى است به افرادى كه در برابر نعمت، ناسپاسى مى‌كنند همانگونه كه بنى اسرائيل بر اثر ناسپاسى در برابر نعمت‌هائى كه در بالا اشاره شد، چهل سال در بيابان «تيه» سرگردان شدند.

در دومين آيه سخن از حضرت سليمان است كه وقتى به ياران و اطرافيان خود پيشنهاد كرد تخت ملكه «سبا» را از شام به يمن بياورند و يكى از نزديكان او كه از علم كتاب آگاهى داشت گفت: من آن را در يك چشم بر هم زدن نزد تو مى‌آورم و اين كار را انجام داد، سليمان بسيار شادمان شد كه در ميان يارانش اينگونه شخصيتهائى با چنين قدرت روحانى و معنوى كه مى‌تواند چنين تصرفات شگرفى را در محيط خود بنمايد پيدا مى‌شوند، در مقام شكرگزارى برآمد و سپس گفت: هر كس در برابر نعمتهاى الهى شكرگزارى كند به سود خويش شكرگزارى كرده و هر كس كفران كند (به زيان خود كرده) چرا كه پروردگار من بى‌نياز و كريم است» (وَ مَنْ يَشْكُرُ فَانَما يَشْكُرُ لِنَفسِهِ وَ مَنْ كَفَرَ فَانَّ رَبّىِ غَنِىٌ كَريمٌ).

قابل توجه اين كه جزاى شكرگزاران به روشنى ذكر شده ولى در مورد كيفر ناسپاسها به صورت غير مستقيم بيان گرديده است مى‌گويد: «كسى كه كفران كند